Μια συζήτηση έλαβε προσφάτως χώρα στη γειτονιά μας…
Στη γειτονιά του μπλογκοχωριού μας εννοείται! Αφορμή ήταν η δημόσια θετική αναγνώριση (από έναν και μόνο σχολιαστή ! ) στη συζήτηση που ακολούθησε το αρχικό κείμενο, του δωσιλογικού ρόλου του παπα Εφτίμ, που την Άνοιξη του 1921 - εκείνα τα φοβερά πέτρινα χώρα για τη Ανατολή - συνεργάστηκε, μαζί με κάποιους ακόμα, με τους Κεμαλικούς εθνικιστές με στόχο να αποδείξει την τάχα εθνικά τουρκική καταγωγή των τουρκόφωνων ρωμαίικων πληθυσμών.
Για να συντάξουμε αυτό το κείμενο χρησιμοποιήσαμε τα δικά μας σχόλια, καθώς και τα ιστορικά στοιχεία που παρέθεσε ο “Pontiac”, απαλλαγμένα όμως από τις όποιες αξιολογικές παρατηρήσεις.
Στη συζήτηση που αναφερόμαστε, ήταν εντυπωσιακή η απόπειρα χρήσης εκείνου του παλιού δωσιλογισμού του παπα-Εφτίμ, απ’ όσους σήμερα ονειρεύονται την κατασκευή μιας νέας ταυτότητας. Από τους κατασκευαστές δηλαδή μιας, τάχα μετα-εθνικής (όμως βαθύτατα ρατσιστικής, εμπαθούς και μνησίκακης), ”αυτοκρατορικής” ταυτότητας. Αποκρύπτουν (από πονηριά ή από άγνοια) ότι: Εκείνος ο δωσιλογισμός του παπά-Εφτίμ οδήγησε στη δημιουργία του τουρκοορθόδου Πατριαρχείου. (Το οποίο υπάρχει μέχρι σήμερα και έχει μετατραπεί σε άντρο των Γκρίζων Λύκων και της δολοφονικής οργάνωσης Εργκενεγκόν, που πρόσφατα εξαρθρώθηκε).
Να σημειώσουμε ότι η κίνηση των τουρκοορθόδοξων - που είχε ως έδρα τη Σαφράμπολη - υποκινήθηκε από τους κεμαλικούς εν μέσω του ελληνοτουρκικού πολέμου και υποστηρίχθηκε από κάποιους εκβιαζόμενους Ρωμιούς πρόκριτους, πάνω από το κεφάλι των οποίων επικρέματο η πραγματικότατη απειλή της β’ φάσης της γενοκτονίας που άρχισε κατά των Ποντίων την άνοιξη του ΄21. Την ίδια εποχή οι κεμαλικοί εξόντωναν τους Ρωμιούς (ελληνόφωνους και τουρκόφωνους) του Δυτικού Πόντου, από τους οποίους επέζησε ένα 30%…
Η συγκεκριμένη εθνικιστική προσπάθεια των κεμαλικών δεν είχε καμιά τύχη. Η πλειονότητα των Σαφραμπολιτών - πλήν της οικογένειας του παπα Εφτίμ - επέλεξαν να έρθουν πρόσφυγες στην Ελλάδα με την Ανταλλαγή των Πληθυσμών, αντί να παραμείνουν στην κεμαλική Τουρκία…. Παράλληλα όμως και η κεμαλική κυβέρνηση τους θεώρησε ανεπιθύμητους ως Ρωμιούς που δεν τους είχε καμιά εμπιστοσύνη.
Οι …. “κατασκευαστές της νέας ταυτότητας” χρησιμοποιούν πλαστά στοιχεία για να τεκμηριώσουν την άποψή τους, υποστηρίζοντας ότι η Λωζάνη προέβλεπε ως κριτήριο της ανταλλαγής το θρήσκευμα. Η Συνθήκη της Λωζάννης αναφέρεται σε δύο ομάδες ανταλλάξιμων: τους ‘Ελληνες της Τουρκίας και τους Μουσουλμάνους της Ελλάδας !
Το ευρύτερο πολιτικό πλαίσιο, κατά την εποχή που εμφανίστηκαν οι τουρκοορθόδοξες απόψεις στη Σαφράμπολη, στις περιοχές εκτός των ορίων της περιοχής που ήλεγχε ό ελληνικός στρατός στη Μικρά Ασία χαρακτηρίζεται από ωμότητες και την καταστροφή των ελληνικών χωριών και πόλεων από τα άτακτα στρατεύματα του Κεμάλ, που πρωτίστως αποτελούνταν απ’ όσους είχαν λάβει μέρος στις σφαγές των Αρμενίων και των Ελλήνων κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Το τι συνέβαινε στις περιοχές που βρέθηκαν υπό τον κεμαλικό έλεγχο, περιγράφεται σε αναφορά που έγραψε το 1921 ο Gemal Mousket, νομικός σύμβουλος του σουλτάνου, για τη μεταχείρηση των ελληνικών πληθυσμών στη Βιθυνία (βορειοδυτική Μικρά Ασία) πριν την τελική επικράτηση του Κεμάλ Ατατούρκ: “Η κυβέρνηση της Άγκυρας αποφάσισε ότι αρχικά οι Έλληνες των περιοχών Αντάπαζάρ και Κάλτρα, και μετέπειτα οι Έλληνες του Πόντου θα σφαγιαστούν και θα εξολοθρευτούν. Ανέθεσε (ο Κεμάλ Πασά) στον Γιαβούρ Αλί να κάψει ολοκληρωτικά το ελληνικό χωριό που βρίσκεται κοντά στο Γκεϊβ και να σκοτώσει όλους τους κατοίκους του. Η τραγωδία διήρκεσε δύο ημέρες. Το χωριό με τα δώδεκα εργοστάσια και τα ωραία κτίρια έγινε σκουπιδότοπος. Το 90% των κατοίκων, είτε σφαγιάστηκε, είτε κάηκε. Οι λίγοι που κατάφεραν να δραπετεύσουν για να σωθούν έφυγαν στα βουνά. Για να διατηρήσει τους τσέτες του, ο Μουσταφά Κεμάλ αναγκάστηκε να βρει κάποια άλλη περιοχή που θα έκαναν επίθεση. Γι’ αυτό το σκοπό, πήγε στην περιοχή του Πόντου. Οι σφαγές, οι λεηλασίες και η γενική εξολόθρευση των κατοίκων της περιοχής αυτής κράτησε από το Φεβρουάριο μέχρι τον Αύγουστο. Οι εκτοπίσεις και οι δολοφονίες διαπράχτηκαν με την ημιεπίσημη συμμετοχή του στρατού και του διοικητικού προσωπικού….”
Οι μέθοδοι που χρησιμοποιήθηκαν για τη γενοκτονία των Ελλήνων στον μικρασιατικό Πόντο κατά τη β’ φάση που ξεκίνησε από την άνοιξη του ‘21, φαίνεται από το 
παρακάτω κείμενο της Κεντρικής Ενωσης Ποντίων Ελλήνων εκείνης της περιόδου στο οποίο αναφέρονται οι τρόποι εξόντωσης:
”Οι Τούρκοι εκτόπιζαν και εξώριζαν τους Ελληνες μέσα στην βαρύτερη κακοκαιρία, χωρίς να τους επιτρέψουν να παραλάβουν ούτε τρόφιμα, ούτε στρώματα. Τα κυβερνητικά όργανα που συνόδευαν τους εκτοπιζόμενους δεν επέτρεπαν στα θύματά τους να σταθμεύουν σε κατοικημένα μέρη, αλλά μόνο σε μέρη έρημα και εκτεθειμένα στις χειμερινές συνθήκες. Ο σκοπός ήταν διπλός: πρώτα να μην μπορούν να στεγασθούν και έπειτα να μην μπορούν να αγοράσουν τρόφιμα. Δεν επέτρεπαν για κανένα λόγο να δώσουν βοήθεια στους γέρους γονείς ή στα ανήλικα παιδιά και στους αρώστους, οι οποίοι εγκαταλείπονταν στα φαράγγια και στα δάση και πέθαιναν από την πείνα ή αποτελειώνονταν από την λόγχη των Τούρκων.
Σε διάφορα μέρη της χώρας ιδρύθηκαν λουτρώνες δήθεν για στρατιωτικούς λόγους. Τα κυβερνητικά και αστυνομικά όργανα που οδηγούσαν τους μετατοπιζόμενους εξανάγκαζαν τους δυστυχείς για λόγους δήθεν υγιεινής να λουσθούν. Εβαζαν κατά εκατοντάδες άνδρες, γυναίκες και παιδιά στα λουτρά, γυμνούς με θερμοκρασία 40 βαθμών. Τα ενδύματα των δυστυχών ελεηλατώντο.
Οταν έβγαιναν από το λουτρό, τους εξανάγκαζαν να παρατάσσονται στο χιόνι και με θερμοκρασία κάτω του μηδενός και να περιμένουν επίσκεψη του αστυνόμου για καταμέτρηση, ο οποίος ποτέ δεν ερχόταν πριν από μία ώρα. Επειτα άλλη μία ώρα περίμεναν το γιατρό για ιατρική επιθεώρηση. Κατά την επιθεώρηση χαρακτηρίζονταν άρρωστοι οι νεώτεροι και υγιέστεροι, οι οποίοι θανατώνονταν κατά την αποστολή στο νοσοκομείο.”
Πολύ πιθανόν η πολιτική αυτή του παπα-Εφτίμ να λειτούργησε ως ασπίδα προστασίας για την ελληνική κοινότητα της Σαφράμπολης απέναντι στις εθνικές εκκαθαρίσεις που πραγματοποιούσαν οι Τούρκοι εθνικιστές είτε κατά την περίοδο του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου (1914-1918), είτε κατά τη διάρκεια του ελληνοτουρκικού πολέμου(1919-1922).
Στον κατάλογο των απωλειών των ελληνικών κοινοτήτων, που εξέδωσε το 
Οικουμενικό Πατριαρχείο μετά το τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου (Οικουμενικό Πατριαρχείο, “Μαύρη Βίβλος”, Κωνσταντινούπολη, 1919) αναφέρεται:
“…πληθυσμός ομογενής εκ 490.063 ψυχών, διασπαρείς ανά τα όρη, τας χαράδρας και τα τουρκικά χωρία, υπέστη εν τοις πλείστοις τον εξ ασιτίας, του ψύχους και των στερήσεων θάνατον ”…
Από τον Καζά Ινεπόλεως (Ινέμπολου), όπου πιθανότατα ανήκει η Σαφράμπολη (Σαφράμπολου) ανεφέρεται ότι τα θύματα προέρχονταν από την Ινέπολη (269 άτομα), Πεθέρειον (1218), Ατσίδηνον (652), Καρτζά (367) και Ασκορδάσιον (170).
Επίσης κατά τη δεύτερη φάση της γενοκτονίας (1919-1922) στην αναφορά της 13ης Νοεμβρίου 1921 του τοποτηρητή του Οικ. Πατριαρχείου στην Καισάρεια (Καϊσερί) στη περιγράφονται οι συνθήκες που επικρατούσαν στο Δυτικό Πόντο και στις βόρειες περιοχές της Καππαδοκίας:
“… Εις τας εξ επισκοπάς του Πόντου και τας επισκοπάς Αγκύρας, Καισαρείας, Ικονίου, Ηλιουπόλεως, Πισιδίας και Φιλαδελφείας πάντες οι Έλληνες από 15 μέχρις 70 ετών εξετοπίσθησαν εις Βαν, Βιτλίς, Διαρμπεκίρ, Ερζερούμ και Μαμουρέτ-Αζίζ και μάλιστα υπό περιστάσεις, αι οποίαι επέφερον το θάνατον εις τους περισσοτέρους εξ αυτών.
Περί τα τέλη του του παρελθόντος Ιουνίου και αρχάς Ιουλίου, καραβάνια Ελλήνων, εξορισθέντων κατά χιλιάδας απεδεκατίσθησαν υπό των συνοδών των. … Επτά ιερείς της περιφέρειας Πάφρας Αλάτσαμ εσταυρώθησαν…
Τον Σεπτέμβιον και Οκτώβριον παιδία 15 και 12 ακόμη ετών όλης της περιφέρειας Σινώπης με τεφέρθησαν εις το εσωτερικόν. Εν Πάφρα, Λαοδικεία, Τσαρσαμπά, Αλάτσαμ. Καβάκ, Χάβζα, Μερζιφιφούντα, Κιρκ Χαρμάν, Μεσουδιέ, Νεοκαισάρεια, Έρπαα και πολλά άλλα μέρη εφονεύθησαν πάσαι αι γυναίκες και τα παιδία…”
Πηγή:pontosandaristera.wordpress.com
