Είχε, λέει, βρεθεί σε μια παράξενη κοινωνία. Τα πάντα, άνθρωποι, ζώα και πράγματα είχαν το όνομα τους καρφιτσωμένο στο πέτο τους σαν μέλη συνεδρίου διεθνούς οργανισμού.. Ολοι οι bloggers έγραφαν με το πραγματικό τους όνομα. Το blog της “Ψιλικατζούς” έγραφε Κωσταντίνα Δελημήτρου, του “Πρέζα-TV” Νίκος Φουρκίδης, του “Ροϊδη” Μιχάλης Χατζηκώστας, του “crazycows” Χάρης Παπαδόπουλος, “παραφωνιάδες” ο Γιώργος Νικολάου, “το μανητάρι του βουνού” ο Αριστομένης Χατζηφώτης, το νησί “Λαπούτα” ο Αλέξανδρος Ευθυμίου, magica η Ελένη Αργυρίου..
Στα λεωφορεία και στο μετρό οι επιβάτες είχαν κρεμασμένο στο πέτο τους ένα ταμπελάκι με το όνομα τους. Κώστας Βασιλείου εργάτης. στους δρόμους δεν υπήρχε ανώνυμο πλήθος. Ολοι έφεραν εμφανώς την πινακίδα τους. ΥΑΒ Κώστας Πετρίδης. Στις διαδηλώσεις κάθε διαδηλωτής κρατούσε ένα πλακάτ με το όνομα του. Νίκος Ευτυχίδης πρώην κουκουλοφόρος. Μανώλης Ανδριωτάκης πρόεδρος όλων των bloggers. Στα σούπερ μάρκετ προϊόντα και καταναλωτές είχαν εμφανώς αναρτημένο το όνομα τους, στις δε εκλογές πάνω στο ψηφοδέλτιο που έριχνε στην κάλπη ο πολίτης έγγραφε με ενθουσιασμό και το όνομα του. Πασόκ-Γιώργος Βασιλείου..
Ολα ήταν επώνυμα, έγκυρα και υπεύθυνα. Μια κοινωνία του brand name που είχε αντικαταστήσει τις παραδοσιακές κοινωνικές τάξεις με τις τάξεις των ονομάτων. Στην κορυφή της κοινωνικής πυραμίδας φάνταζαν τα ονόματα των τηλεστάρ, μεγαλοδημοσιογράφων, μοντέλων και παιχτών ριάλιτι. Αμέσως από κάτω ήταν τα ονόματα των δημοσιογράφων bloggers, πιο κάτω των προέδρων μεγάλων επιχειρήσεων, πιο κάτω των πρωθυπουργών, υπουργών, πολιτικών, μετά των καλλιτεχνών και διανοουμένων, προτελευταίοι οι επιστήμονες και φυσικά στο κατώτατο σκαλί οι απλοί πολίτες. Οι περιοχές ήταν επίσης χωρισμένες ιεραρχικά αναλόγως την αξία των ονομάτων πού τις επισκέπτονταν ή κατοικούσαν σε αυτές. Εκάλη, Μύκονος, Αράχωβα. Οι ψευδείς φήμες και οι συκοφαντίες ήταν σπάνιες σε αυτήν την κοινωνία και αν υπήρχαν αντιστοιχούσαν στην ιεραρχία. Αρχίζοντας δηλαδή από κάτω προς τα πάνω οι περισσότεροι συκοφάντες και διασπορείς ψευδών φημών ήταν οι απλοί πολίτες. Λίγους έβρισκες στους επιστήμονες, ακόμα λιγότερους στους πολιτικούς και προέδρους επιχειρήσεων, σχεδόν καθόλου στους δημοσιογράφους bloggers και φυσικά απολύτως κανέναν στην κορυφή των μεγάλων ονομάτων των μεγαλοδημοσιογράφων, μοντέλων και παιχτών ριάλιτι, που αποτελούσαν το πρότυπο και ιδανικό όλων των άλλων στις κατώτερες κλίμακες..
Παντού στα κτίρια ήταν κρεμασμένα τεράστια banners πού προέτρεπαν ότι τα επώνυμα προϊόντα είναι και τα καλύτερα. -Μην παίρνετε ανώνυμο λάδι σε ντενεκέ! -Προτιμάτε τις επώνυμες σερβιέτες.. Ονοματοκρατία.(καμία σχέση με το νομιναλισμό του Οκαμ) Η αξία των πάντων κρίνονταν απ το όνομα τους. “Πάν μέτρο όνομα” πού θάλεγε και ο προπάππος μου ο Πρωταγόρας.. Η επιτυχία, η εντιμότητα και υπευθυνότητα ήταν συνδεδεμένη με το μέγεθος του ονόματος. Οσο πιο επώνυμος τόσο και πιο άξιος. Οι πάντες επιδίδονταν μετά μανίας στο κτίσιμο του brand name τους και έτσι έκτιζαν ταυτοχρόνως και την πρόοδο και το μέλλον αυτής της παράξενης κοινωνίας..
Ηταν λοιπόν απολύτως φυσικός ο εφιάλτης του ανώνυμου blogger. Ολοι κυνηγούσαν να εξοντώσουν τούς εναπομείναντες ανώνυμους πού αποτελούσαν τη “μάστιγα” της κοινωνίας και κρύβονταν σαν τα ποντίκια στους υπονόμους της.. Εκεί είχε κρυφτεί και αυτός και άκουγε ήδη τα γαβγίσματα των σκυλιών να πλησιάζουν..“Κάποιος θα πρέπει να συκοφάντησε τον Γιόσεφ Κ., διότι χωρίς να έχει κάνει τίποτα κακό, ένα ωραίο πρωί συνελήφθη”.. Φ. Κάφκα.
ΑΠΟ ΤΟ:http://sofistis.wordpress.com/
