Ανακόλουθο κράμα και των δύο παραδόσεων

Κώστας Βραχνός

Αν υποθέσουμε ότι η πατρίδα μας -αυτή που μας έλαχε- αποτελεί προνομιούχο τόπο ώσμωσης δύο κοσμοϊστορικών παραδόσεων, της αρχαιοελληνικής και της ιουδαιοχριστιανικής, με τις οποίες, τρόπον τινά, «εξαντλούνται οι βασικές προσεγγίσεις στην κατανόηση της ιστορίας» (Karl Löwith), προκαλεί τουλάχιστον αμηχανία η συνειδητοποίηση ότι ο σημερινός συμπατριώτης μας δεν πιστεύει ούτε στη Μοίρα ούτε στη Θεία Πρόνοια. Το ρήμα «πιστεύω» ίσως είναι υπερβολικό, όμως καθόλου δεν είναι υπερβολή αν ισχυριστούμε ότι στον Νεοέλληνα η νηφάλια εξοικείωση με την ανακύκληση των φυσικών φαινομένων και των ανθρώπινων υποθέσεων, από τη μία, και η γρηγορούσα εμπιστοσύνη ενόψει του Εσχάτου, από την άλλη, δεν συνετέθησαν αλλά αλληλοεξουδετερώθηκαν, στερώντας ουσιαστικά το έθνος, τον λαό, τη χώρα και την κοινωνία μας από εκείνες τις θεμελιώδεις αντιλήψεις και τα αντανακλαστικά που κατά κανόνα διασφαλίζουν μιαν αξιοπρεπή επιβίωση, και όχι μίαν επιβίωση πάση θυσία.

Περιέργως, ο χρόνος έπαψε να βιώνεται ως κυκλικός όπως έπαψε να βιώνεται και ως γραμμικός. Όλα είναι είτε τα ίδια και τα ίδια, δίχως μεταφυσικό βάθος ή συμβολικό βάρος, είτε πρωτόγνωρα, αιφνίδια και συμπτωματικά, σε μια διαδρομή που δεν οδηγεί πουθενά. Την κοσμική αφοσίωση διαδέχτηκε η αμεριμνησία, τον στωικισμό η κυνικότητα, την τιμή η ανευλάβεια, την αρχοντιά η πειρατεία, τη σωφροσύνη η απερισκεψία, το δέος και το χρέος η υπερηφάνεια, ενώ την αδελφοσύνη εκτόπισε η φιλαυτία, τον επιούσιο η πλεονεξία, τη συντριβή η αδιαφορία και τον εσχατολογικό προσανατολισμό η αποκλειστική μέριμνα για το πρόσκαιρο. Ό,τι συγκέντρωνε ένα πρόσωπο και ό,τι συνείχε ένα κοινωνικό σύνολο, είτε αυτό ήταν εμμενές είτε υπερβατικό είτε ανάμικτο (ως συνήθως), και ό,τι έδιδε αξία, νόημα και αποστολή, εξέλιπε. Σιγά-σιγά προέκυψε ένας νέος τύπος ανθρώπου και πολίτη δίχως θαρρείς διαχρονικότητα και ιστορικότητα, δίχως επίγνωση μήτε καθήκον, ένα ον αχάριστο, άχρονο, ανιστόρητο και ως εκ τούτου αφιλοσόφητο, αμεταφύσικο και αθεολόγητο, που περιφέρεται επιπολαίως στον χωροχρόνο, έμπλεο εντούτοις μιας εξωφρενικής πεποίθησης περιούσιου και δικαιούχου λαού, ωσάν η ζωή να του χρωστά ες αεί, επειδή κάποτε κάποιοι προπάτορές του διέπρεψαν. Σιγά-σιγά προέκυψε η μετάλλαξη «Νεοέλληνας».

Κι ενώ η χρονικότητα ως βαθιά βιωμένη οντολογική έννοια απουσιάζει, ο χρόνος δεσπόζει σε επίπεδο καθημερινότητας ως βιασύνη, άγχος, αγένεια, επιθετικότητα, αίσθηση αποκλειστικότητας, προτεραιότητας, επείγοντος ή εκτάκτου, ως έλλειψη αυτοδιάθεσης και ψυχραιμίας, ως εμμονή νεότητας, ομορφιάς, δύναμης, υγείας και ηδονής. [Μιλάμε πάντοτε για τα γενικά, κυρίαρχα χαρακτηριστικά, εκείνα που, ορίζοντας τις κατά κεφαλήν νοοτροπίες και τις μαζικές συμπεριφορές, διαμορφώνουν το παραμόνιμο προφίλ μιας κοινωνίας και αποφασίζουν την κατάσταση και την τύχη της.]

Αν αναζητήσουμε -ακολουθώντας τον Karl Löwith και τον Mircea Eliade- την εκκοσμίκευση των σωτηριολογικών αφηγήσεων και τη σύγχρονη μεταμφίεση των πανάρχαιων μύθων, μας περιμένει μια δυσάρεστη έκπληξη: πουθενά (σπάνια, εξυπακούεται, αλλά εδώ το σπάνια ισοδυναμεί σχεδόν με το πουθενά), σε καμία νεοελληνική ιδέα, ιδεολογία ή συγκεκριμένη μορφή, δεν ενσαρκώνεται με σοβαρότητα η αίσθηση ιστορικής ευθύνης, υποχρέωσης ή αποστολής, πουθενά μελέτη παραδειγμάτων, πουθενά μέθοδος εργασίας, πουθενά σχέδιο ή όραμα, πουθενά εγχείρημα, πουθενά αυτογνωσία, ρεαλισμός, τόλμη, φαντασία. Μας περιμένει η τέλεια αλλοτρίωση πολιτών και πολιτικών, η απομόνωση, η αποβλάκωση, η αποκτήνωση, η τρυφή και η αγανάκτηση για την παύση της τρυφής. Μας περιμένει, επίσης, το γνώριμο πλέον παράδοξο είτε το χριστεπώνυμο πλήρωμα να μέμφεται την ειμαρμένη είτε το άθρησκο πλήθος να απαιτεί το θαύμα. Ή το διαστροφικό θέαμα πιστών απολύτως βέβαιων και οκνών ως προς τη λύτρωση, και μηδενιστών αισιόδοξων για την πρόοδο. Με άλλα λόγια, «τελεία σύγχυσις και ανεμοζάλη κάθε ιδέας και κάθε πράγματος» ... «αδιέξοδος Πανζουρλισμός όλων ανεξαιρέτως των ζητημάτων» όπως φώναζε ο λησμονημένος Περικλής Γιαννόπουλος.

Καμία αμφιβολία, η αντίθεση με το -σε κάποιον βαθμό σίγουρα εξιδανικευμένο και σε κάποιον άλλον πράγματι αδιανόητο- λαμπρό παρελθόν της αρχαίας Ελλάδας και του Βυζαντίου, όπως επίσης και η αίσθηση ανεκπλήρωτης αξιοποίησης αυτού του θησαυρού προκαλούν αισχύνη και κρίμα. Δεν είναι, όμως, μόνον ότι όσο λαμπρότερο παρελθόν έχει κανείς τόσο οδυνηρότερα βιώνεται ο ξεπεσμός του. «Το χειρότερο δυστύχημα που μπορεί να συμβεί στα άτομα, όπως και στους λαούς, είναι να θυμούνται έντονα τι ήσαν κάποτε και τι δεν μπορούν πια να είναι» σημείωσε ο οξυδερκής Rivarol. Η οδύνη συνιστά μεν τη θεμελιωδέστερη σταθερά της ζωής, αλλά σε τίποτα δεν αντιμάχεται την εξέλιξη, τουναντίον, την εγγυάται. Εδώ, ωστόσο, δεν πρόκειται για τον ψυχικό απόηχο μίας δυσμενούς εξελικτικής φάσης, αλλά για τις πρώτες αλγεινές επιπτώσεις ενός συντελεσμένου ολέθρου. Χρειάζεται πέτρινη καρδιά για ν’ αναγνωρίσουμε πως οι λόγοι που οδηγούν έναν εξόχως ευνοημένο τόπο -πιθανόν τον πλέον ευνοημένο στον πλανήτη Γη- να μαραζώσει και να μαγαριστεί είναι οι ίδιοι που καθιστούν από δύσκολη έως αδύνατη την παλινόρθωσή του. Διότι, για να φτάσει να εκφυλιστεί ό,τι παγκοίνως ομολογείται ως αντίδοτο στον εκφυλισμό, για να σαρωθούν και οι παραδοσιακά πανίσχυρες ανθρώπινες αντιστάσεις στην αποθηρίωση, μάλλον η βλάβη είναι ανήκεστος. Δεν τίθεται, όμως, θέμα αναβίωσης μιας εποχής που πέρασε ανεπιστρεπτί, αλλά καθαρής επιβίωσης ενός λαού που ξεπούλησε τη μυθική και αμύθητη κληρονομιά του. Κάποια στιγμή παρακμάζει και ο πλέον ακμαίος πολιτισμός, τίποτα δεν διαρκεί για πάντα. Όμως, το να εκριζώνουμε οικειοθελώς μία προς μία τις ρίζες μας δεν περιορίζει απλώς τη διάρκεια της ξενιασιάς μας, αλλά μας κατατάσσει στους υποψήφιους προς αφανισμό πολιτισμούς. Στην απονέκρωση της ελληνικής γλώσσας και την υποβάθμιση των κλασικών σπουδών, για να φέρουμε ένα καίριο παράδειγμα, έρχονται να προστεθούν οι ανατριχιαστικοί δημογραφικοί δείκτες (δείτε, π.χ., το εθνικό «έγκλημα» της Θράκης ή, εν γένει, τη συστηματική αποθάρρυνση της τεκνοποιίας), το επικείμενο, «αντικειμενικό» τέλος. Εννοείται πως ορισμένοι επιχαίρουν. Και δεν είναι αυτοί που επιχαίρουν ούτε λιγότερο «ανθέλληνες» ούτε λιγότερο μειοδότες από εκείνους που τάχα νοιάζονται αλλά στην ουσία συντηρούν την ελληνική παθογένεια είτε διαιωνίζοντας τις καταστροφικές τακτικές είτε εμποδίζοντας τις μεγάλες τομές. Ίσως, σε τελική ανάλυση, η διάσωση της χώρας να επαφιόταν σε μία στοιχειώδη φιλοπατρία. Μα, αυτό που βλέπουμε είναι φαύλους και ανίκανους πολιτικούς δίχως τον παραμικρό πόνο για τον τόπο και ατομιστές πολίτες που μισούν το κράτος.

Επιστρέφοντας, τέλος, στο θέμα μας, αναφερόμενοι στην αρχαιοελληνική και τη χριστιανική κατανόηση της ιστορίας, μιλήσαμε στην αρχή για Μοίρα και Θεία Πρόνοια. Δεν μιλήσαμε, όμως, ούτε για εύκολο κι ευχάριστο δρόμο ούτε για εξασφαλισμένη σωτηρία. Μία άλλη ματιά, μπορεί αμέσως να επισημάνει την «πεσιμιστική» διάσταση των δύο κοσμοειδώλων: την παντελή αγνόηση της έννοιας της προόδου ή την εννόησή της ως αρνητικής (η ιστορική εξέλιξη ως αμετάκλητη παρακμή) και την περιφρόνηση των εγκοσμίων εν ονόματι της αιωνιότητας. Κι εδώ νεοελληνικό δράμα: ο σημερινός συμπατριώτης μας αδυνατεί να συλλάβει τη ζωή και ως κάτι που φθίνει και ως κάτι που εξέπεσε και ως ματαιότητα ματαιοτήτων! Να γινόταν, τουλάχιχτον, ν’ αντιληφθεί τη σημερινή του δυσμένεια τραγικώς ή βιβλικώς! Πόση σοφία -μα, και πόση δύναμη- θα αντλούσε αν μπορούσε να εντάξει την προσωπική και την εθνική κακοδαιμονία σ’ ένα εξηγητικό σχήμα που δεν αφήνει το παραμικρό περιθώριο για πολιτικάντικες ή δημοσιογραφικές αυταπάτες! Ο Χρ. Γιανναράς έχει σοφά κάνει λόγο κάπου για «ανεπαρκή απελπισμό».

Όσο η φιλαλήθεια, η αιτιοκρατία και ο ρεαλισμός απουσιάζουν τη θλιβερή και κρίσιμη στιγμή της αποτίμησης, όσο η κοινή γνώμη και η συλλογική φαντασία αδυνατούν να υψωθούν σ’ ένα στοιχειώδες επίπεδο πνευματικής αυτοεξέτασης, όσο η αγανάκτηση δεν ανελίσσεται σε δημιουργό πένθος και όσο τα μέλη μιας κοινωνίας δεν λένε καλημέρα στο ασανσέρ, η χώρα δεν δικαιούται να διαμαρτύρεται και δεν αξίζει να σωθεί.

* Από το έξοχο βιβλίο του Karl Löwith Το νόημα της ιστορίας.

πηγή: Aντίφωνο, περ. Νέα Ευθύνη (τ. 14 Νοε. - Δεκ. 2012, σελ. 699-700)

ΑΕΠΙ: Όταν μια ΑΕ εισπράττει στο όνομα των πνευματικών δικαιωμάτων

Η ΑΕΠΙ είναι μια Ανώνυμη Εταιρεία είσπραξης πνευματικών δικαιωμάτων. Ο νόμος της δίνει το δικαίωμα να εισπράττει από καταστήματα που παίζουν μουσική πνευματικά δικαιώματα σε ποσά που η ίδια ορίζει.

Ο νόμος τοποθετεί το ίδιο το κράτος ως διαμεσολαβητή υπέρ της ΑΕΠΙ. Ο καταστηματάρχης, αν διαφωνήσει στο ποσό που απαιτεί η ΑΕΠΙ, έχει απέναντί του την Ελληνική Αστυνομία και το αυτόφορο.

Καφενεία, κουρεία, σουβλατζίδικα όπου υπάρχει ραδιοφωνάκι καλούνται να πληρώσουν ΑΕΠΙ. Αν δεν το κάνουν, αν αμφισβητήσουν το δικαίωμα αυτό της εταιρείας, ο Δήμος δεν τους δίνει άδεια. Το ελληνικό κράτος δουλεύει για μια Ανώνυμη Εταιρεία.

Η ΑΕΠΙ όμως επεκτείνεται και στο διαδίκτυο εκμεταλλευόμενη τις ασάφειες του νόμου. Sites καλούνται να πληρώσουν πνευματικά δικαιώματα μόνο και μόνο επειδή με συνδέσμους, , παραπέμπουν σε άλλα sites που ήδη πληρώνουν δικαιώματα. Καλούν δηλαδή τον ταχυδρόμο να πληρώσει το γραμματόσημο στο φάκελο.ΑΕΠΙ: Όταν μια ΑΕ εισπράττει στο όνομα των πνευματικών δικαιωμάτων

Από την εκπομπή Το κουτί της Πανδώρας

Ισλαμιστικά & εξτρεμιστικά δίκτυα Ν.Α Ευρώπης: Aνασκόπηση, του Ιωάννη Μιχαλέτου

Ισλαμιστικά & εξτρεμιστικά δίκτυα Ν.Α Ευρώπης: Aνασκόπηση, του Ιωάννη Μιχαλέτου
Το παρόν κείμενο αποτελεί μια ανασκόπηση επί της δράσης Ισλαμιστικών εξτρεμιστικών δικτύων στην Ν.Α Ευρώπη την πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα, μέχρι και τα μέσα του 2007. Ειδική αναφορά γίνεται και για το μείζων θέμα της ύπαρξης ισχυρών διεθνών κυκλωμάτων οργανωμένου εγκλήματος στην περιοχή.

Τα στοιχεία και οι αναφορές προέρχονται από εισηγήσεις του γράφοντος σε διεθνή συνέδρια κατά την περίοδο 2007-2008 με βάση προηγούμενες έρευνες, όπως και συνεντεύξεις από ειδικευμένους ερευνητές εκείνη την χρονική περίοδο.

Σ.Σ Έκτοτε και έως τη σήμερον οι τάσεις που εκτιμήθηκαν για την αύξηση του επίπεδου εξτρεμιστικής και οργανωμένης εγκληματικής δράσης, έχουν πλήρως επιβεβαιωθεί.

Η εποχή που ξεκίνησε μετά τη λήξη του Ψυχρού Πολέμου (1989 – 91) και ιδιαιτέρως μετά τα τρομοκρατικά χτυπήματα της 11/9, έχει δημιουργήσει μία νεφελώδη κατάσταση σε παγκόσμιο επίπεδο περί της ύπαρξης ασύμμετρων απειλών, Ισλαμικών τρομοκρατικών πυρήνων και γενικευμένης ανασφάλειας στους αστικούς κυρίως πληθυσμούς της Δύσης. Μία γεωγραφική περιοχή που τυγχάνει μικρής προβολής , αλλά είναι καίριας σημασίας για την κατανόηση των ανωτέρω, είναι τα σημερινά Βαλκάνια. Εάν και λίγοι Έλληνες το γνωρίζουν, σε περιοχές που απέχουν μόλις μερικές ώρες οδικώς από τη Θεσσαλονίκη ή τα Ιωάννινα, κατοικοεδρεύουν μερικοί από τους πλέον επικίνδυνους τρομοκράτες διεθνώς, όπως επίσης και δίκτυα οργανώσεων με βεβαρημένο ιστορικό στα διεθνή τεκταινόμενα κατά τη τελευταία 15ετία.

Η πρώτη και άμεση απειλή των κοινωνιών της Νότιο-Ανατολικής Ευρώπης (Και της Ελλάδος) είναι η ύπαρξη, εξάπλωση και συνεχής ενδυνάμωση του οργανωμένου εγκλήματος. Το οργανωμένα εγκληματικά δίκτυα έχουν κατορθώσει κατά τη τελευταία 15ετία να διεισδύσουν σε ένα ευρύτατο φάσμα κοινωνικών και πολιτικών διεργασιών και αποτελούν πλέον εκ των ων ουκ άνευ πολιτικές μονάδες με επίδραση τόσο στη εσωτερική όσο και στην εξωτερική ζωή των Βαλκανικών χωρών.

Είναι αξιοσημείωτο να σημειωθεί ότι στις Βαλκανικές κοινωνίες παρατηρείται το φαινόμενο της «Συστημικής Διαφθοράς».

Τουτέστιν ότι οι εγκληματικές οργανώσεις της περιοχής τροφοδοτούν εσκεμμένα την διαφθορά σε όλο το κοινωνικό φάσμα ώστε να ελέγχουν κατά το δοκούν την πολιτική και πολιτειακή εξουσία. Ήδη από το 1996 η Επιτροπή του ΟΗΕ για την πρόληψη του εγκλήματος είχε επισημάνει το φαινόμενο αυτό, όπως και μία πρόσφατη έρευνα από το Ευρωπαϊκό Πανεπιστημιακό Ινστιτούτο στη Φλωρεντία.

Η Ιταλίδα οικονομολόγος και ειδική σε θέματα οργανωμένου εγκλήματος , “Loretta Napoleoni”, υπολογίζει τον ετήσιο κύκλο εργασιών των παρανόμων δικτύων παγκοσμίως σε 3 τρις Δολάρια, κατ’ ελάχιστον. Τα Βαλκάνια θεωρούνται κομβικής σημασίας ανά την υφήλιο για το οργανωμένο έγκλημα λόγω των διαδρόμων που εξασφαλίζουν τη διαδρομή των ναρκωτικών ουσιών από την Ασία στην Ευρώπη όπως επίσης μία από τις μεγαλύτερες αγορές σύγχρονου δουλεμπορίου και λαθρεμπορίου όπλων.

Σε αυτό το σημείο είναι άκρως διαφωτιστικό να σημειωθεί ότι το οργανωμένο έγκλημα διαθέτει και συνδέσμους διαπλοκής και ενίοτε και αγαστής συνεργασίας με τμήματα του διεθνούς νόμιμου χρηματό-οικονομικού κεφαλαίου. Μία γεωγραφική περιοχή λοιπόν που ανθίζει εσχάτως η προαναφερθέντα διαπλοκή είναι κατεξοχήν τα Βαλκάνια των αρχών του 21ου Αιώνα.



Οι μαφίες των «Νέων Βαλκανίων»

Την παρούσα περίοδο στα Βαλκάνια οι δύο ισχυρότερες και πλέον δραστήριες εθνοτικές ομάδες οργανωμένου εγκλήματος είναι η Αλβανική και η Τουρκική.

Η πρώτη σύμφωνα με πρόσφατη έκθεση του Εφ Μπι Άι, διακινεί το 70% -80% της Ηρωίνης πανευρωπαϊκά και κατέχει τα ηνία στη παράνομη διακίνηση ανθρώπων και τη συστηματική κλοπή πολυτελών αυτοκινήτων.

Η δεύτερη ομάδα είναι ο συνδετικός κρίκος μεταξύ των Αλβανικών οργανώσεων και των παραγωγών οπίου στη Κεντρική Ασία και Αφγανιστάν. Αναλαμβάνει τη μεταφορά διαμέσου Κωνσταντινούπολης λαθραίων ναρκωτικών ουσιών οι οποίες στη συνέχεια διαχέονται στις Ευρωπαϊκές μητροπόλεις με ευθύνη των Αλβανικών-Κοσοβαρικών παράνομων οργανώσεων.

Στα Βαλκάνια το κέντρο πάσης λογής οργανωμένων εγκληματικών δράσεων είναι η Πρίστινα η πρωτεύουσα του Κοσόβου. Η περιοχή κυριολεκτικά κινείται στους ρυθμούς του εμπορίου ναρκωτικών και του τράφικινγκ, πιστοποιώντας δικαίως το τίτλο της ως «το Μεντεγίν της Ευρώπης» Όπως έχει ερευνήσει και διαπιστώσει ο κορυφαίος Γάλλος εγκληματολόγος “Xavier Raufer”, ουδείς εκ των κεφαλών του οργανωμένου εγκλήματος στο Κόσοβο έχει ενοχληθεί από τη δικαιοσύνη. Περαιτέρω το Κοσσυφοπέδιο έγινε πλέον μία «Ασφαλής περιοχή» για όσους επιθυμούν να ξεφύγουν από τη δικαιοσύνη σε Πανευρωπαϊκό επίπεδο και εκεί βρίσκουν καταφύγιο, άτομα κυρίως Ιταλικής καταγωγής που συνδέονται με την περιβόητη μαφία της Καλαβρίας, την «Ντραγκέτα»

Σε αυτό το σημείο είναι διαφωτιστικό να αναφερθεί η σημασία της εξεγέρσεως στην Αλβανία την Άνοιξη του 1997, λόγω της υποθέσεως των παρατραπεζών. Η χαοτική κατάσταση που επικράτησε κατά τους επόμενους μήνες επέτρεψε τη κλοπή 750,000 φορητών όπλων, 38.000 περιστρόφων, 2,400 αντιαρματικών ρουκετών, 3.500.000 χειροβομβίδων, 3.600 τόνοι ΤΝΤ και 150,000 διαβατηρίων τα οποία χρησιμοποιήθηκαν από μέλη του οργανωμένου εγκλήματος και της διεθνούς τρομοκρατίας όπως θα λεχθεί περαιτέρω.

Ακόμα ο πόλεμος του 1999 και η λευκή κάρτα εκ μέρους της Δύσης στους Κοσοβάρους αντάρτες, καθιέρωσε την παρουσία του Αλβανικού οργανωμένου εγκλήματος στη περιοχή και την εξάπλωση τους στην Ευρώπη σε χώρες όπου υπάρχει Αλβανική διασπορά, συγκεκριμένα στην Ελβετία, Ιταλία, Γερμανία, Δανία και Ελλάδα.

Για την Ελληνική περίπτωση είναι άξιο λόγου να αναφερθεί, ότι σύμφωνα με τον καθηγητή κοινωνιολογίας του πανεπιστημίου της Οτάβα κύριο Παόλιν, ο ετήσιος κύκλος εργασιών από παράνομη πορνεία στη Ελλάδα ανέρχεται σε 7.5 δις Εύρο , την πλειονότητα εκ των οποίων νέμεται το οργανωμένο έγκλημα εξ Αλβανίας. Είναι πιστεύω αντιληπτό ότι τα μεγέθη αυτά είναι σαφώς μεγάλα σε σχέση με το συνολικό ΑΕΠ της Ελλάδος. Ο κυριότερος λόγος που υπάρχει δραματική εξάπλωση στη διακίνηση (Trafficking) γυναικών προς εκμετάλλευση είναι τα τεράστια περιθώρια κέρδους που εξασφαλίζει αυτή η δραστηριότητα. Στη συνέχεια τα κέρδη αυτά επενδύονται στο εμπόριο ναρκωτικών που απαιτεί κεφάλαια για λογιστική υποστήριξη, νομική κάλυψη κτλ, αλλά συγχρόνως προσδίδει σημαντική έμμεση πολιτική επιρροή. Γι’ αυτό το λόγο τυχόν μείωση του κυκλώματος Trafficking στην Ελλάδα κατά τα επόμενα έτη, ενδεχομένως να σηματοδοτήσει τη μεγέθυνση του εμπορίου ναρκωτικών.

Το οργανωμένο έγκλημα εκ Τουρκίας, έχει ως κύρια βάση τη Κωνσταντινούπολη. Έκθεση της Ιντερπόλ προ διετίας κατονομάζει την πόλη αυτή ως κέντρο ξεπλύματος μαύρου χρήματος και ως κύριος διαμετακομιστικός κόμβος στο διεθνές λαθρεμπόριο ναρκωτικών. Ακόμα η Κωνσταντινούπολη θεωρείται ως μία από της κύριες αγορές λαθραίων καταναλωτικών προϊόντων και παραχάραξης διεθνών νομισμάτων, κυρίως του δολαρίου.
Βεβαίως τα τελευταία χρόνια παρατηρείται μία ελάττωση της ισχύος του Τουρκικού οργανωμένου εγκλήματος λόγω της εισδοχής στην παράνομη βιομηχανία, νέων και δυναμικών παικτών όπως οι Γεωργιανές, Βουλγαρικές, Ρωσικές και ασφαλώς οι Αλβανικές ομάδες.
Η μεγάλη επιρροή των Τουρκικών κυκλωμάτων συνίσταται στην ίδια την γεωπολιτική θέση της Τουρκίας ως του διαδρόμου που ενώνει Ανατολή και Δύση και στην προκειμένη περίπτωση των παραγώγων προϊόντων παρανομίας και λαθρεμπορίου.

Η εξάπλωση του Ισλαμικού εξτρεμισμού

Η δεύτερη Βαλκανική απειλή που εδώ και καιρό έχει διαφανεί στον ορίζοντα, είναι αυτή του εισαγόμενου Ισλαμικού εξτρεμισμού.

Συγκεκριμένα τη περίοδο 1991-1992 οι πρώτες ομάδες Μουντζαχεντίν εισήχθησαν στη Βοσνία μέσω Βηρυτού , Κωνσταντινούπολης και Καΐρου. Με συνολική δύναμη περί τους 3,500 άνδρες συνέβαλαν ουσιαστικά, αφενός στην ενίσχυση των ομόδοξων τους Βοσνίων και αφετέρου στη διόγκωση ενός θρησκευτικού φανατισμού που δημιούργησε και την περιβόητη θεωρία περί του Βαλκανικού Ισλαμικού τόξου.

Μετά τη συνθήκη του Ντάιτον το 1995 τουλάχιστον 900 από αυτούς τους πολεμιστές του Ισλάμ έλαβαν την Βοσνιακή υπηκοότητα και άγνωστος αριθμός έχει λάβει Βοσνιακά διαβατήρια και έχει εγκατασταθεί σε Ευρωπαϊκές χώρες.

Η Αμερικανική πρεσβεία στη Ρώμη καθώς και πάμπολλες πηγές αναφέρουν σταδιακή Ισλαμοποίηση περιοχών στη Βοσνία, όπως η Μπανίτσα, όπου έχει επιβληθεί ντε φάκτο η Γουαχαμπιτική εκδοχή του Σουνιτικού Ισλάμ και είναι συχνά τα φαινόμενα βίας εναντίων μετριοπαθών Μουσουλμάνων και Χριστιανών οι οποίοι δε «προσαρμόζονται» στην υπάρχουσα κατάσταση.

Περαιτέρω, η διαμάχη μεταξύ του Αλβανικού στοιχείου και των Σέρβων έδωσε την ευκαιρία διείσδυσης ακραίων Ισλαμικών στοιχείων στα Δυτικά Βαλκάνια. Ο Μπίν Λάντεν έχει επιβεβαιωμένα επισκεφθεί την Αλβανία 2 φορές όποτε και συνέστησε την Arab-Albanian Bank, ως προκάλυμμα παράνομων δραστηριοτήτων. Την περίοδο 1995-1997 ο διοικητής της υπηρεσίας πληροφοριών της Αλβανίας –Μπασκίμ Γκαζιντέντε- φέρεται σύμφωνα με δημοσιεύματα του Αλβανικού τύπου, να γνώριζε τις συχνές επαφές μελών εξτρεμιστικών οργανώσεων και Αλβανών υπηκόων , αλλά προτίμησε να δείξει μία παρεξηγήσιμη ανοχή.

Τα γεγονότα του πολέμου στη Γιουγκοσλαβία το 1999 , απέδειξαν την εμπλοκή εθελοντών Μουτζαχεντίν στο πλευρό του Ου Τσε Κά και όπως απεδείχθη εκ των υστέρων και τη μυωπική αντίληψη των Ευρωπαϊκών κρατών και της Αμερικής , τα οποία δεν επέδειξαν την ίδια συνεπή στάση έναντι της διεθνούς τρομοκρατίας που μάχονται σήμερα.

Το 2001 στις συγκρούσεις μεταξύ Σλάβων και Αλβανών στο Τέτοβο, οι Μουτζαχεντίν δημιούργησαν την αντάρτικη ταξιαρχία με την ονομασία «113» οποία συνέδραμε τους Αλβανούς και προχώρησε μάλιστα σε σφαγές αμάχων.

Την παρούσα περίοδο ο εισαγόμενος Ισλαμικός εξτρεμισμός είναι ιδιαίτερα ισχυρός στην Επαρχία του Σαντζάκ στη Νότια Σερβία. Δημοσιεύματα από Βαλκανικά μέσα ενημέρωσης καταγράφουν συνεχείς επιθέσεις και εμπρησμούς ενάντια σε μετριοπαθείς Μουσουλμάνους και Σέρβους Ορθόδοξους. Η Πρίστινα στο Κόσοβο είναι προς το παρόν το αδιαμφισβήτητο κέντρο ακραίας Ισλαμικής προπαγάνδας η οποία συνδυάζεται παράλληλα με την πολιτιστική γενοκτονία όλων ανεξαιρέτως των Σέρβο-Ορθόδοξων μνημείων και ιστορικών κτερισμάτων.

Δυστυχώς τα Βαλκάνια λόγω του Ισλαμικού εξτρεμισμού έχουν έλθει στο προσκήνιο της διεθνούς τρομοκρατίας. Συνοπτικά μπορούν να αναφερθούν τα εξής.

Αρκετά μέλη των αεροπειρατών και των σχεδιαστών της 11/9 είχαν είτε εκπαιδευτεί, είτε συσχετιστεί με Βαλκανικές χώρες:

Nawaf al Hazmi, αεροπειρατής, βετεράνος του πολέμου της Βοσνίας

Khalid al-Mihdar, αεροπειρατής, βετεράνος του πολέμου της Βοσνίας

Sheikh Omar abd-al Rahman Βομβιστής των δίδυμων πύργων το 1993, μέλος του οργανισμού TWRA που χρηματοδότησε τη Μουσουλμανική πλευρά στο πόλεμο της Βοσνίας

Mohammed Haydar Zammar Σχεδιαστής της 11/9, συχνός επισκέπτης της Βοσνίας και υποστηρικτής των Ισλαμικών κοινοτήτων στα Βαλκάνια

Osama bin Laden Ο αρχηγέτης της Αλ ΚΆιντα, είναι κάτοχος Βοσνιακού διαβατηρίου και ήταν κεντρικός χρηματοδότης της Ισλαμικής κυβέρνησης κατά τη δεκαετία του ’90.

Abu al Ma’aali Συνεργάτης του Μπίν Λάντεν, διέμενε σε Βαλκανικές χώρες τη δεκαετία του ’90 και μέχρι το 2001

Abdelkader Mokhtari Συνεργάτης του Μπίν Λάντεν, συνελήφθη στη Βοσνία τον Οκτώβριο του 2001.

Επίσης δεν πρέπει να παραλειφθεί η προέλευση των εκρηκτικών που χρησιμοποιήθηκαν στη Μαδρίτη (2004) και Λονδίνο (2005) που προέρχονταν από τη Βοσνία και το Κόσοβο.

Τέλος η επίθεση με αντιαρματική ρουκέτα στην Αμερικανική Πρεσβεία τον Ιανουάριο του 2007, προήλθε σύμφωνα με τις μέχρι τώρα πληροφορίες από το Κοσσυφοπέδιο.

Συνεπώς παρόλη τη Δυτική-Αμερικανική υποστήριξη προς τους αγώνες των Ισλαμιστών όλα αυτά τα χρόνια, οι ίδιοι στρέφουν τα πυρά τους εναντίον τους. Παραμένει ακόμα ερώτημα γιατί η πολιτική αυτή των ΗΠΑ δεν έλαβε υπόψη της του κινδύνους χρησιμοποίησης εξτρεμιστών.

Ο κυριότερος λόγος μάλιστα που δεν έχει υπάρξει μέχρι στιγμής Ισλαμική τρομοκρατία στα Βαλκάνια με ανοικτές επιθέσεις σε μητροπολιτικά κέντρα, θεωρείται μάλλον η σημασία της περιοχής ως «Ασφαλούς περιοχής» και σημείο λογιστικής υποστήριξης για το διεθνές τρομοκρατικό δίκτυο. Υπό αυτήν την οπτική γωνία οι ίδιοι οι τρομοκράτες δεν θέλουν να προκαλέσουν τη προσοχή σε ένα τόσο ευαίσθητο και σημαντικό για αυτούς τομέα. Σε ευρύτερο πλαίσιο τα Βαλκάνια αποτελούν το “Κλειδί” για τη καταπολέμηση της τρομοκρατίας και ίσως κάποιοι να μην επιθυμούν την επίλυση του κατά το επόμενο διάστημα, ή να προσβλέπουν σε εξαναγκασμό της Ευρώπης να ακολουθεί συγκεκριμένες επιταγές. Δεν πρέπει να παραμελείται το γεγονός ότι οι τρομοκρατικές ομάδες που εδρεύουν στα Βαλκάνια αποτελούν πρωτίστως κίνδυνο για την Ευρώπη και Ελλάδα.

Επίσης είναι ιδιαιτέρως κρίσιμο να δειχθεί και η σύνδεση μεταξύ τρομοκρατίας και οργανωμένου εγκλήματος και πώς οι δύο αυτές εγκληματικές δραστηριότητες αποτελούν κατ’εξοχήν συγκοινωνούντα δοχεία στα σημερινά Βαλκάνια.

Το Ινστιτούτο RAND διαπιστώνει τη δημιουργία των «Υβριδικών εγκληματικών ομάδων» και αφιερώνει ιδιαίτερη προσοχή στα Βαλκάνια όπου αυτές οι ομάδες συνδυάζουν αρμονικότατα το λαθρεμπόριο ναρκωτικών, την εθνικιστική ιδεολογία και τον θρησκευτικό φανατισμό. Λόγω της ύπαρξης του προαναφερθέντος «Βαλκανικού δρόμου των ναρκωτικών» δεν θα είναι υπερβολικό να υποθέσει κανείς ότι τα Βαλκάνια είναι ένα φυτώριο ανάπτυξης αυτών των «Υβριδίων» και ότι αποτελεί και ένα ζωτικής σημασίας χώρος για την ενδυνάμωση τους σε Πανευρωπαϊκό, ίσως και παγκόσμιο επίπεδο.

Σε αυτό το σημείο, οι μελλοντικές τάσεις μπορούν να καταδειχθούν, σαφώς βεβαίως με τη δυσκολία που μπορεί ο οποιοσδήποτε να αποτυπώσει τις σημερινές ασύμμετρες απειλές.

Η συνεχής αύξηση της παραγωγής οπίου στο Αφγανιστάν σύμφωνα με την αρμόδια υπηρεσία του ΟΗΕ, μεγεθύνει περισσότερο το οργανωμένο έγκλημα το οποίο ελέγχει τον «Βαλκανικό δρόμο των ναρκωτικών» και συνεπώς την κοινωνική και πολιτική τους επιρροή στην περιοχή.

Σε ότι αφορά τον Ισλαμικό εξτρεμισμό, τυχών δυναμικός σχεδιασμός καταστολής του, μέσα στο ευρύτερο πλέγμα του «Πολέμου κατά της τρομοκρατίας» συνυπάρχει με το ενδεχόμενο εκδήλωσης τρομοκρατικών επιθέσεων από αυτές της ομάδες προκειμένω να εμποδίσουν την εξαφάνιση τους και συνεπώς όλες οι Βαλκανικές χώρες πρέπει να προβλέψουν για κοινές πολιτικές και δράσεις ενάντια στη τρομοκρατία.

Τέλος σε ότι αφορά την Ελλάδα, πρέπει να επιδειχθεί ιδιαίτερη προσοχή στις επενδύσεις χρηματοπιστωτικού χαρακτήρα σε Βαλκανικές χώρες. Ενυπάρχει πάντοτε ο κίνδυνος οι Ελληνικές τράπεζες να αποτελέσουν αγωγούς ξεπλύματος παράνομων συναλλαγών με σκοπό το οργανωμένο έγκλημα να μεταφέρει τα κέρδη του στις ανεπτυγμένες Ευρωπαϊκές αγορές. Όπως γίνεται εύκολα κατανοητό μία τέτοια εξέλιξη θα είχε δυσμενές αντίκτυπο στο Ελληνικό τραπεζικό σύστημα τη περίοδο που προσπαθεί να εκσυγχρονιστεί και να διακριθεί στον Ευρωπαϊκό επιχειρηματικό στίβο. Ακόμα η Ελλάδα οφείλει να επιδεικνύει προσοχή σε ότι αφορά το Βαλκανικό οργανωμένο έγκλημα, καθότι είναι ένα κράτος που έχει ζητήματα εξωτερικής πολιτικής τα οποία μπορούν να πληγούν από τη κοινή δράση οργανωμένου εγκλήματος και τρομοκρατίας. Οι σημερινές απειλές των Βαλκανίων αποτελούν εν γένει και ζητήματα εθνικής Ασφάλειας της χώρας καθότι η διαπλοκή εγκλήματος τρομοκρατίας και εξωτερικών απειλών μπορούν κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις να συνδυαστούν και να αποτελέσουν σοβαρή απειλή για την εθνική κυριαρχία και ακεραιότητα.

Μελλοντικές ανησυχίες

Σε γενικές γραμμές η εξτρεμιστική Ισλαμική εξάπλωση στα Βαλκάνια, στηρίχθηκε στην χαώδη κατάσταση που δημιούργησε η πτώση του Ανατολικού μπλοκ, η Δυτική παρέμβαση-πόλεμος και η ικανότητα διάθεσης μεγάλων κεφαλαίων εκ μέρους των Ισλαμικών κρατών. Αυτή τη στιγμή η Ελλάδα αντιμετωπίζει μία ωρολογιακή βόμβα που ετοιμάζεται να εκραγεί σε άγνωστη για εμάς χρονική στιγμή. Ο εθνικισμός των Αλβανών αντικαθιστάτε σταδιακά από μία αίσθηση του «Ανήκειν» στην ευρύτερη Ισλαμική θρησκεία του ενός δις. Πιστών ενώ οι Σλαβόφωνοι Μουσουλμάνοι της ΠΓΔΜ, Βουλγαρίας και Σερβίας προωθούνται και εξωθούνται προς εξτρεμιστική δράση. Ακόμα η σταδιακή μετατροπή της Τουρκίας σε Ισλαμικό καθεστώς και οι πάγιες επιδιώξεις της Άγκυρας για εξάπλωση προς τη Δύση φέρνουν τη χώρα μας στο σταυροδρόμι των εξελίξεων και δυστυχώς χωρίς η ίδια να είναι σε θέση να αντιδράσει λόγω πολλαπλών αγκυλώσεων σε πολιτικό και διπλωματικό επίπεδο.

Η μεταβολή των Βαλκανίων σε ημι-Ισλαμική περιοχή σε συνάρτηση με την δραματική μεγέθυνση των εγκληματικών ομάδων, αγγίζει το σύνολο των συμφερόντων της Ελλάδας η οποία πρόσφατα δοκιμάστηκε από τις καταστρεπτικές πυρκαγιές, οι οποίες σύμφωνα με πολλούς συνδέονται με Ελληνικές πρωτοβουλίες στα Βαλκάνια. Είναι πλέον του βέβαιου ότι η ευημερία και η πρόοδος της χώρας εξαρτάται από τις εξελίξεις στα γειτονικά κράτη, όπως επίσης και του ότι οι τυχόν ασύμμετρες απειλές για το ορατό μέλλον προέρχονται από εκεί.

Η τωρινή εποχή της παγκοσμιοποίησης βρίσκει τη Βαλκανική Χερσόνησο να κατακλύζεται από εξτρεμιστικά στοιχεία τα οποία την χρησιμοποιούν ως πέρασμα και ως βάση για τη Δύση και διαπλέκονται με το διεθνές οργανωμένο έγκλημα. Είναι εξαιρετικά χρήσιμο να υπάρχει ενδελεχής πληροφόρηση και αξιόπιστη και έγκαιρη γνωμάτευση από τις αρμόδιες αρχές, γιατί σε διαφορετική περίπτωση η Ελλάδα κινδυνεύει να βρεθεί προ δυσάρεστων εκπλήξεων που θα αφορούν πλέον όχι τα γνωστά εθνικά της θέματα στα Βαλκάνια, αλλά γενικότερα την καθημερινότητα και την ασφάλεια του μέσου πολίτη αυτής της χώρας.
Μερικά σημεία προσοχής:- Προώθηση Ισλαμιστικών οργανώσεων στον Ελληνικό χώρο

- Δημιουργία βάσεων υποστήριξης ομάδων οργανωμένου εγκλήματος στην Ελληνική περιφέρεια

- Πρωτοβουλίες της Τουρκίας για την ενθυλάκωση των Μουσουλμανικών μειονοτήτων στα Βαλκάνια

- Χρησιμοποίηση της χώρας από Αραβικά κράτη (Λ.χ Σαουδική Αραβία), ως βάση επέκτασης επιρροής στα Βαλκάνια

- Προσηλυτισμός μελών της Ελληνικής Μουσουλμανικής μειονότητας σε εξτρεμιστικές εκδοχές του Ισλάμ

Επιπλέον δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι μόλις 1-2 ώρες οδικώς από τα Βόρεια σύνορα μας επικρατούν συνθήκες που ομοιάζουν περισσότερο με το Λίβανο της δεκαετίας του ’70 παρά με τη ειδυλλιακή εικόνα της «Ενωμένης Ευρώπης». Το μέλλον θα δείξει κατά πόσο θα είμαστε ικανοί να αντεπεξέλθουμε στις προκλήσεις της «νέας εποχής» που έφερε για τα καλά τις συνθήκες ανασφάλειας σε όλο το πληθυσμό του πλανήτη ανεξαρτήτως γεωγραφικού μήκους και πλάτους.

ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ

Συνέντευξη με τον ειδικό σε θέματα Ισλαμικής τρομοκρατίας στα Βαλκάνια, Christopher Deliso.

Ο Christopher Deliso είναι Αμερικανός δημοσιογράφος και συγγραφέας ο οποίος διαμένει μόνιμα σε μία Βαλκανική πόλη κατά τα τελευταία 10 έτη και εξειδικεύεται στην ανάλυση και ανίχνευση των τάσεων των εξτρεμιστικών Ισλαμικών ομάδων. Περαιτέρω είναι ένας από του ανταποκριτές για το Economist Intelligence Unit και παρέχει άρθρα και αναλύσεις σε πληθώρα εκδόσεων και εφημερίδων στην Αμερική και την Ευρώπη.

Είναι Βυζαντινολόγος ,με πτυχίο από την Οξφόρδη και έχει σπουδάσει Αρχαιολογία στη Βοστώνη. Ομιλεί την ελληνική έχοντας ζήσει δύο χρόνια στην Ελλάδα και επισκέπτεται συχνά τη πατρίδα μας μεταξύ των άλλων διαφημίζοντας την στους ταξιδιωτικούς οδηγούς του Lonely Planet, όπου επίσης είναι συντάκτης.

Είναι συγγραφέας του βιβλίου ” The coming Balkan Caliphate”
(
http://www.amazon.com/Coming-Balkan-Caliphate-Security-International/dp/0275995259 )

Ερώτηση: Ο κίνδυνος της Ισλαμικής τρομοκρατίας από τα Βαλκάνια, είναι υπαρκτός, ή μήπως αποτελεί μία ακόμα υπερβολή;

Απάντηση: Πρόκειται για μία πραγματική απειλή! Έχει βεβαίως παρεξηγηθεί. Πάρα πολλές σταδιοδρομίες σε πολιτικό και διπλωματικό επίπεδο στην Ουάσινγκτον και στις Βρυξέλλες εξαρτώνται από το μύθο ότι η Δυτική παρέμβαση στα Βαλκάνια δεν είχε αρνητικές παρενέργειες και ότι όλα συντελέσθηκαν όπως έπρεπε. Με απλά λόγια ένα μεγάλο τμήμα της γραφειοκρατίας στην Δύση δεν θέλει να ξέρει για τα αποτελέσματα των ενεργειών του κατά τα τελευταία έτη στις Βαλκανικές χώρες και φυσικά συστηματικά παραπληροφορεί το κοινό για να μην αποκαλυφθεί το σύνολο των πράξεων του.

Ερώτηση: Οι Μουσουλμάνοι του Κοσόβου και της Βοσνίας, μπορούν να χαρακτηρισθούν ως εξτρεμιστές;

Απάντηση: Το θέμα της εθνικότητας και του Ισλάμ χρειάζεται αντικειμενική και ψύχραιμη ανάλυση αντί για τη συνήθη κατηγοριοποίηση. Οι Μουσουλμανικές αυτές κοινότητες δεν μπορούν να ταξινομηθούν συνολικά στο ένα σχήμα ή στο άλλο. Αυτό που έχει σημασία είναι το ποσοστό και οι διαθέσεις των μικρό-ομάδων αυτών που συνυπάρχουν με το ευρύτερο κοινωνικό σύνολο.

Μέχρι στιγμής οι Δυτικοί θεωρούν του Βόσνιους ως μετριοπαθείς Ισλαμιστές και τους Κοσοβάρους-Αλβανούς ως φυσικούς συμμάχους των Αμερικανών. Κάθε φορά που ξεπηδά μία εξτρεμιστική ομάδα, όλοι σπεύδουν μετά βδελυγμίας να αντικρούσουν οποιονδήποτε θα προσπαθήσει να ρίξει φως στα γεγονότα. Ασφαλώς οι τρομοκρατικές δράσεις μίας μειονότητας των κατοίκων δεν καθορίζει και το σύνολο, αλλά στα Βαλκάνια η Δύση προσπαθεί εναγωνίως να καλύψει κάθε αντικειμενική προσέγγιση στο θέμα.

Επίσης αντί για την εθνικότητα και τη θρησκεία, ίσως να ήταν ωφέλιμο να αναρωτηθούμε τα ακόλουθα:

Υπάρχουν συγκεκριμένοι ιστορικοί λόγοι που αποτελούν το υπόστρωμα για εξτρεμιστική δράση; Από τη δική μου τη σκοπιά πιστεύω ότι ναι, υπάρχουν. Ακόμα η έλλειψη κοινωνικής συνοχής, παιδείας και ο συνδυασμός φτώχειας και μειωμένης ελπίδας για ένα καλύτερο αύριο, αποτελούν παράγοντες που συντελούν σε ακραίες καταστάσεις.

Στην περίπτωση των Βαλκανίων η ανάμιξη των Ισλαμικών χωρών όπως της Σαουδικής Αραβίας δημιούργησε ένα ολόκληρο δίκτυο από φιλανθρωπικά σωματεία τα οποία καταπολεμούν μεν την ανέχεια των κατοίκων αλλά παραλλήλως τον κατηχούν στις πλέον ακραίες και πουριτανικές εκδοχές του Γουαχαμπιτικού Ισλάμ. Υπάρχουν ουκ ολίγοι πυρήνες ευεργετηθέντων Αλβανών στο Κόσοβο που μετατρέπονται σε εξτρεμιστές λόγω της συνύπαρξης με Σουνίτες από τη Μέση Ανατολή και οι Δυτικές χώρες κλείνουν τα μάτια σε αυτή την εξέλιξη. Εάν και δεν πιστεύω ότι το Κόσοβο θα μετατραπεί σε νέο Αφγανιστάν, είναι όμως βέβαιο ότι διαθέτει αρκετές επικίνδυνες ομάδες ατόμων οι οποίες είναι φανατισμένες εναντίων των Ευρωπαϊκών κοινωνιών. Επιθέσεις όπως αυτές εναντίων του Λονδίνου, της Μαδρίτης και των δεκάδων αποτυχημένων ενεργειών στη Γερμανία, Βιέννη και αλλού είχαν την αφετηρία τους με τον άλφα ή το βήτα τρόπο στα Βαλκάνια. Ακόμα και πρόσφατη (Αρχές του 2007) προετοιμασία για επίθεση σε Αμερικανική στρατιωτική βάση στη Φιλαδέλφεια, προερχόταν από Αλβανούς Ισλαμιστές που διέμεναν στις ΗΠΑ και διατηρούσαν στενούς δεσμούς με τους συμπατριώτες τους.

Ερώτηση: Κατά την άποψη σας ποία είναι τα κυριότερα “Θερμά σημεία” για πιθανές αρνητικές εξελίξεις στα Βαλκάνια;

Απάντηση: Το πρώτο που θα έλεγα είναι η περιοχή Σαντζάκ στη Νότιο Σερβία και την Δυτική πλευρά του Μαυροβουνίου. Αυτή η μικρή επαρχία παραδοσιακά αποτελούσε το σημείο τριβής μεταξύ του Ορθόδοξου πληθυσμού και του Ισλαμικού. Επιπλέον η φτώχεια, ανεργία και η διάδοση ακραίων Ισλαμικών ιδεολογιών μεταξύ των κατοίκων προδιαθέτει σοβαρά προβλήματα για το μέλλον. Ήδη Τουρκικές, Ιρανικές και Σαουδαραβικές Ισλαμικές ομάδες έχουν αναπτύξει έντονη δράση στην περιοχή.

Υπάρχουν αυτή τη στιγμή περί τα 400 μέλη μίας ομάδος Γοαχαμπιτιστών οι οποίοι εμφανίζονται ιδιαίτερα δυναμική και προσπαθούν να επιβάλλουν στους υπόλοιπου Μουσουλμάνους της περιοχής τη δική τους γραμμή. Προβαίνουν μάλιστα στις ακόλουθες πράξεις:

Επιτίθενται εναντίων μετριοπαθών Μουσουλμάνων

Κηρύττουν ιδιαίτερα σε νέους το μίσος ενάντια στους Χριστιανούς

Επιβάλλουν τα Μεσανατολίτικα ήθη σε νεαρούς κοσμικούς Μουσουλμάνους χρησιμοποιώντας ακόμα και βία

Έχουν σε αρκετές περιπτώσεις επιβάλλει τη γυναικεία περιτομή και πληρώνουν περί τα 200-300 Ευρώ το μήνα σε χωρικούς που ακολουθούν πιστά τους Ισλαμικούς νόμους και έχουν την αμφίεση κατά τη Σαουδαραβική ενδυμασία.

Οι ομάδες αυτές έχουν αποκτήσει ικανή οικονομική επιφάνεια μέσω χρηματοδότησης από τη Μ. Ανατολή και αποτελούν και το κύριο φορέα φιλανθρωπίας μέσω την πολυάριθμων ΜΚΟ που ελέγχουν. Σε αρκετές περιπτώσεις απαγορεύουν την έλευση ξένων στην περιοχή τους.

Ερώτηση: το 2006 η Σερβία και το Μαυροβούνιο διαχωρίστηκαν μ αποτέλεσμα η περιοχή του Σαντζάκ να μοιράζετε σε δύο ανεξάρτητα κράτη. Τι επιπτώσεις μπορεί να έχει αυτή η εξέλιξη;

Απάντηση: Το Μαυροβούνιο αυτή τη στιγμή έχει 20% Μουσουλμάνους στο σύνολο των 650.000 κατοίκων του. Οι ψήφοι αυτών έπαιξαν το καθοριστικό ρόλο στην ανεξαρτητοποίηση του, κάτι που εσκεμμένα δεν έχει αναλυθεί στη Δύση. Ήδη υπάρχουν σοβαροί φόβοι στους Μαυροβούνιους πολιτικούς ότι υπάρχει κρυφή Ισλαμική ατζέντα που περιλαμβάνει δύο πράγματα. Την αυτονόμηση του Σαντζάκ και την παραχώρηση του Νοτίου Μαυροβουνίου στην Αλβανία ή το τυχόν ανεξάρτητο Κόσοβο. Αναγκαστικά και προκειμένου να μην υποχωρήσουν μπροστά στις απαιτήσεις των ακραίων η Ποντγκόριτσα αυξάνει το ειδικό βάρος των “Μετριοπαθών Μουσουλμάνων” στην πολιτική ζωή της χώρας. Με απλά λόγια το Μαυροβούνιο πλέον βρίσκεται σε πολιτική ομηρία από τη Μουσουλμανική και Αλβανική μειονότητα όπως συμβαίνει με τη ΠΓΔΜ, τη Βουλγαρία και ενδεχομένως και με τη Σερβία στο μέλλον. Η ανεξαρτητοποίηση του μικρού κράτους του Μαυροβουνίου ήταν μεγάλη νίκη των Ισλαμιστών.

Ερώτηση: Εκτός από το Σαντζάκ ποιες άλλες περιοχές είναι επικίνδυνες από τη δράση των εξτρεμιστών;

Απάντηση: Είναι ασφαλώς το Κόσοβο και η Βοσνία και σε δεύτερο επίπεδο οι Σλαβόφωνες κοινότητες της ΠΓΔΜ και της Νοτίου Βουλγαρίας. Υπάρχουν στοιχεία για διείσδυση ακραίων Γουαχαμπιτιστών. Η υπηρεσίες ασφαλείας της Βουλγαρίας είναι ανήσυχες για την Πομακική μειονότητα η οποία προσεγγίζεται από Σαουδαραβικές ομάδες, ενώ τη Τουρκική δέχεται έντονες πιέσεις από Τουρκικές Ισλαμικές ενώσεις οι οποίες με τη σειρά τους ελέγχονται από τις Τουρκικές μυστικές υπηρεσίες και αποτελούν αγωγό μέσω του οποίου εξαπλώνεται η ήδη ισχυρή Τουρκική επιρροή στη Βουλγαρία.

Στη ΠΓΔΜ, αρκετοί Σλαβόφωνοι Μουσουλμάνοι δέχονται υποτροφίες για θρησκευτικές σπουδές στο Πακιστάν, την Αίγυπτο και τη Σαουδική Αραβία και άμα την επιστροφή τους αποτελούν ένα πρώτης τάξεως πυρήνα για την Ισλαμοποίηση των κοινοτήτων τους. Από όσο είμαι σε θέση να γνωρίζω στη ΠΓΔΜ η Ιταλική υπηρεσία πληροφοριών έχει αναπτύξει αξιόλογη δράση στη συλλογή στοιχείων για αυτές τις ομάδες λόγω φόβων για τρομοκρατικές επιθέσεις στην Ιταλία. Επίσης Ισλαμιστές από τη Ν. Ανατολική Ασία έχουν βρει καταφύγιο στην ΠΓΔΜ με απώτερο σκοπό τη προώθηση στην Ευρώπη.

Θα ήθελα να τονίσω σε αυτό το σημείο την προσοχή που πρέπει να επιδείξει η Ελλάδα η οποία έχει ζωτικά συμφέροντα στο Βαλκανικό χώρο, αλλά στο τομέα πρόληψης και ασφάλειας εμφανίζεται δυστυχώς αρκετά πίσω. Τα γεγονότα των τελευταίων 15 ετών δημιούργησαν μία τετελεσμένη κατάσταση η οποία θα πάρει αρκετό χρόνο να αντιμετωπιστεί, δεδομένου και του κλίματος πολιτικής ορθότητας που κατατρέχει τη Δύση. Οι κίνδυνοι είναι πολλοί και είναι καιρός και η Ελλάδα να αντιληφθεί ότι όλες αυτές οι σημαντικές εξελίξεις αφορούν και την ίδια είτε υπό τη μορφή της πρόληψης έναντι της τρομοκρατίας, είτε από την προώθηση των συμφερόντων άλλων κρατών όπως η Τουρκία.

Ερώτηση: Υπάρχει άμεσος κίνδυνος για την εμφάνιση εξτρεμιστικού Ισλαμικού κινήματος και στην Ελλάδα

Απάντηση: Στην Ελλάδα ενδεχομένως να υπάρχουν μεμονωμένοι Ισλαμικοί πυρήνες αλλά ασφαλώς σε κανένα βαθμό σε αυτόν που παρατηρούνται αλλού. Η Ελλάδα διαθέτει εξαιρετική κοινωνική συνοχή, δεν πέρασε τον αθεϊσμό της Κομουνιστικής περιόδου του Ανατολικού μπλοκ και ως εκ τούτου η δύναμη της Ελλαδικής Εκκλησίας εκτιμάται ως ισχυρή αποτρεπτική δύναμη για την εκδήλωση τέτοιων φαινομένων. Από την άλλη πλευρά είναι γεγονός ότι η χώρα χρησιμοποιείτε ως «Πέρασμα» για τη διέλευση εξτρεμιστικών στοιχείων από τη Μ. Ανατολή προς την Ευρώπη και εάν τυχόν υπάρξει πολιτική βούληση για την εξάλειψη αυτού του φαινομένου η Ελλάδα μπορεί να αντιμετωπίσει αντίποινα από τη διεθνή Ισλαμική τρομοκρατία, που στην ουσία είναι μέρος του ευρύτερου συνόλου του μοντέρνου-παγκοσμιοποιημενού οργανωμένου εγκλήματος με θρησκευτική χροιά ασφαλώς. Σε γενικές γραμμές χρειάζεται εγρήγορση καθότι οι εξελίξεις Βορείως των συνόρων της Ελλάδος ενδεχομένως να την επηρεάσουν αρνητικά ανεξαρτήτως των προθέσεων της.


Πηγή

PsyWar - Documentary

Τα «Πετσωματικά» του 1878 και ο λιθοβολισμός της Κυβέρνησης

Γράφει ο Ελευθέριος Γ. Σκιαδάς
Από τα πιο συγκλονιστικά επεισόδια της πολιτικής μας ιστορίας είναι τα «Πετσωματικά», τα οποία συνέβησαν το 1878. Ήταν αποτέλεσμα ενός εκρηκτικού συνδυασμού που δημιούργησαν τα σκληρά φορολογικά μέτρα που λάμβαναν οι Οικουμενικές Κυβερνήσεις και οι υπόνοιες για εκτεταμένες καταχρήσεις σε συνδυασμό με τα φλέγοντα εκείνη την εποχή εθνικά θέματα των σκλαβωμένων ακόμη ελληνικών περιοχών (Θεσσαλία, Ηπειρος, Μακεδονία). Ο λαός ξεσηκώθηκε, λιθοβόλησε τα σπίτια των πολιτικών που απάρτιζαν την Οικουμενική Κυβέρνηση και συγκρούστηκε με δυνάμεις του στρατού και της χωροφυλακής, με θύματα και από τις δύο πλευρές. Το κλίμα εκτονώθηκε όταν ο Πρωθυπουργός Κουμουνδούρος ανταποκρίθηκε στο φιλοπολεμικό κλίμα της εποχής και κήρυξε επιστράτευση.

Γελοιογραφία εποχής με πρωταγωνιστές τον Χαρ. Τρικούπη και τον Αλέξανδρο Κουμουνδούρο.

«Πετσώματα» και ξεσηκώματα
«Πετσώματα» αποκαλούνταν τα χρηματικά επιδόματα που χορηγούσε η «Εθνική Άμυνα» στους διάφορους οπλαρχηγούς για την υπόδηση των ανδρών, δηλαδή για την αγορά και επισκευή τσαρουχιών που ήταν υπενδεδυμένα με πετσί. Εξ ου και η φράση «τα τσαρούχια θέλουν πέτσωμα». Οι υπόνοιες ότι έγιναν καταχρήσεις αυτών των κονδυλίων απέδωσαν στην λέξη «πετσώματα» την έννοια της κατάχρησης. Ως «πετσωματάδες» καταγράφονταν έκτοτε περιφρονητικά όσοι αναμιγνύονταν σε εθνικά θέματα έχοντας ιδιοτελή ελατήρια, αλλά και γενικότερα οι καταχραστές. Την ονομασία παρέδωσε στην αιωνιότητα ο Γεώργιος Σουρής γράφοντας αργότερα ένα σπουδαίο έμμετρο υπό τον τίτλο «Ο κύριος Πετσωματάς». Σ’ αυτό αποκαλύπτει το ρόλο ενός εθνοκάπηλου γιού αρχιτσοπάνη, ο οποίος με τη βοήθεια του Τύπου κατόρθωσε να εκλεγεί βουλευτής.

Αφορμή για να ξεσπάσουν τα «Πετσωματικά» και η λαϊκή θύελλα κατά της Οικουμενικής Κυβέρνησης του Κουμουνδούρου, στην οποία συμμετείχαν οι κορυφαίοι της ελληνικής πολιτικής (Τρικούπης, Δεληγεώργης, Ζαίμης, Δεληγιάννης) ήταν η διάψευση των εθνικών ονείρων με την Συνθήκη του Αγίου Στεφάνου. Μόλις έγινε ευρέως γνωστό το περιεχόμενό της η ελληνική πρωτεύουσα βρέθηκε κυριολεκτικά σε κατάσταση πολιορκίας από αγανακτισμένους πολίτες. Το Υπουργικό Συμβούλιο έσπευδε να συνεδριάσει με ασφάλεια στο Υπουργείο Στρατιωτικών, ενώ άπειρος κόσμος απ’ όλες τις κοινωνικές τάξεις άρχισε να συγκεντρώνεται στο Σύνταγμα. Εκεί ανακατεύτηκαν δικηγόροι με αμαξάδες, γιατροί με γκαρσόνια και έμποροι με λούστρους χωρίς μάλιστα να έχει προηγηθεί συνεννόηση και προπαρασκευή. Η δυναμική δύο δημεγερτών ρητόρων, του Βαλασσόπουλου και του Αντωνόπουλου, πυροδότησαν το τεταμένο κλίμα. Οι συγκεντρωμένοι στο Σύνταγμα, έχοντας επικεφαλή έναν άλκιμο φουστανελά που κρατούσε ελληνική σημαία κατευθύνθηκαν προς το Παλάτι.

Λιθοβολισμός «Οικουμενικών»
Πρόσκαιρα το κλίμα εκτονώθηκε η ένταση όταν ο Γεώργιος Α’ από τον εξώστη του Παλατιού καθησύχασε τα πλήθη. Τα οποία όμως χωρίστηκαν σε ομάδες και κατευθύνθηκαν στα σπίτια των πολιτικών που απάρτιζαν την Οικουμενική Κυβέρνηση. Πρώτα λιθοβόλησαν το σπίτι του Θρασύβουλου Ζαίμη. Μικρή δύναμη έφιππής χωροφυλακής που προσπάθησε να επιβάλει την τάξη τράπηκε σε φυγή όταν οι πολίτες εμφανίστηκαν να κρατούν κουμπούρια. Στην συνέχεια οι αγανακτισμένοι επισκέφτηκαν το σπίτι του Τρικούπη, το οποίο κυριολεκτικά κατέστρεψαν. Χειρότερα ακόμη υπέστη το αρχοντικό του Κουμουνδούρου, στην ομώνυμη πλατεία. Εκεί Μανιάτες συμπατριώτες του Πρωθυπουργού ανταπέδωσαν τα πυρά δίνοντας την εντύπωση πως θα ξέσπαγε εμφύλιος σπαραγμός.
Το θέαμα που παρουσίαζε η Αθήνα, παρείχε μία άγρια γραφικότητα. Η κυβέρνηση έσπευδε να συλλάβει τους δύο ρήτορες και τους «αρχηγούς» των συνοικιών, ενώ πυκνές ομάδες πολιτών, με άγριες διαθέσεις διέσχιζαν τους δρόμους και αντάλλασσαν εχθρικά βλέμματα με τις περιπόλους. Πουθενά δεν εμφανιζόταν «οικουμενικός», όπως αποκαλούσαν τα στελέχη που συμμετείχαν στην κυβέρνηση ή τους βουλευτές των ίδιων κομμάτων. Ο Επαμεινώνδας Δεληγιώργης περνώντας με την άμαξά του από την οδό Σταδίου δέχθηκε καταιγισμό από πέτρες και σώθηκε ως εκ θαύματος και χάρη στην ψυχραιμία του αμαξά του. Ο μεγαλύτερος αναβρασμός επικρατούσε στο Πανεπιστήμιο που η εστία όλων των κινητοποιήσεων.

Πυροβολισμοί και θύματα
Η σύλληψη των δύο αυτών προσώπων, καθώς και άλλων «συνοικιακών αρχηγών» που είχαν τη δυνατότητα να ξεσηκώνουν τα πλήθη είχε στερήσει τις κινητοποιήσεις από τον δυναμισμό τους. Και ενώ φαινόταν ότι ο όχλος θα λιποψυχούσε, ακούστηκε το χαρμόσυνο για τους διαδηλωτές άγγελμα πως «ανεβαίνει ο Πειραιάς». Πράγματι, τα σοβαρά γεγονότα δεν είχαν αφήσει ασυγκίνητους τους πολίτες του επινείου. Τα πιο ζωηρά στοιχεία του λιμανιού, έχοντας επικεφαλής βαρκάρηδες και μαουνιέρηδες, αποφάσισαν να συμπαρασταθούν στους διαδηλωτές των Αθηνών. Έτσι, ένα απόγευμα του Γενάρη 1878 πολεμοχαρείς ομάδες Πειραιωτών, με πλήρη πολεμική εξάρτηση, ξεκινούσαν για την Αθήνα. Η είδηση προκάλεσε συναγερμό στο Υπουργείο Στρατιωτικών που έσπευδε να πάρει τα μέτρα του. Φθάνοντας στο ύψος της Αγίας Τριάδας της οδού Πειραιώς, οι ανερχόμενοι βρέθηκαν μπροστά σε μικτό απόσπασμα χωροφυλάκων και στρατιωτών. Οπότε η «αναμέτρηση» των δυνάμεων θα γινόταν στη μεθόριο των δύο πόλεων.

Μόλις εμφανίστηκαν οι διαδηλωτές του Πειραιά ένας συνταγματάρχης διέταξε να πυροβολήσουν οι στρατιώτες στον αέρα. Αλλά οι Πειραιώτες συνέχισαν αποφασισμένοι. Δυστυχώς ακολούθησε η εντολή στους στρατιώτες να ρίξουν στο ψαχνό. Έξι διαδηλωτές χτυπήθηκαν θανάσιμα από την πρώτη ομοβροντία. Αλλά και εκείνοι δεν υστέρησαν. Κρατώντας διάφορα όπλα (γκραδάκια του ιππικού, σασεπώ, διμούτσουνες και κουμπούρες) βάρεσαν κι αυτοί στο ψαχνό με αποτέλεσμα να χτυπήσουν δυο στρατιώτες και έναν χωροφύλακα.

«Ζήτω ο πόλεμος»
Οι διαδηλωτές σκορπίσθηκαν στα χωράφια, δίνοντας ραντεβού στο κέντρο των Αθηνών. Μαζί τους παρέλαβαν και τη σωρό ενός από τους νεκρούς. Το μακάβριο αυτό λείψανο χρησιμοποίησαν ως λάβαρο και σημαία τους. Εν τω μεταξύ αναθάρρησαν και οι Αθηναίοι και ξεχύθηκαν στους δρόμους, με πιο απειλητικές διαθέσεις αυτή τη φορά. Η εμφάνιση της ομάδας των Πειραιωτών που τριγυρνούσαν την πόλη επιδεικνύοντας το πτώμα του συμπολίτη τους τοποθετημένο πάνω σε ένα δίτροχο καροτσάκι ξεσήκωνε τη μανία του πλήθους. «Οι αδιάλλακτοι ήτο κεκηρυγμένοι υπέρ της συλλήψεως και αμέσου εκτελέσεως των μελών της Οικουμενικής» σημείωνε πολλά χρόνια αργότερα ο Α. Φούφας.
Ο φανατισμός ήταν τέτοιος που από στιγμή σε στιγμή όλοι περίμεναν εκτεταμένες συγκρούσεις με άπειρο αριθμό θυμάτων. Τα αντανακλαστικά του γηραιού Κουμουνδούρου λειτούργησαν. Θυμήθηκε τις παλιές καλές εποχές. Έσπευσε να διατάξει την κλήση σε στράτευση έξι ηλικιών, γεγονός που υποσχόταν ότι η σύγκρουση με την Τουρκία ήταν κοντά. Αυτό ήταν και ένα από τα αιτήματα του κόσμου. Η απειλητική ιαχή «θάνατος στους προδότες» άρχισε να ψυχορραγεί και στην ατμόσφαιρα παλλόταν η μυριόστομη κραυγή «ζήτω ο πόλεμος»!
Ως γνωστόν, διατάχθηκε η εισβολή του Στρατού στα τουρκικά εδάφη. Είκοσι πέντε χιλιάδες κακώς οπλισμένοι, απείθαρχοι και ανοργάνωτοι άνδρες έφθασαν μέχρι το φρούριο του Δομοκού, όπου συναντήθηκαν με ισχυρές τουρκικές δυνάμεις. Εν τω μεταξύ, οι Ρώσοι συνθηκολόγησαν. Η ελληνική κυβέρνηση βρέθηκε μπροστά σε τραγικό αδιέξοδο. Αναγκάσθηκε να διατάξει άμεση υποχώρηση των ελληνικών δυνάμεων, ενώ αποτάθηκε στους ξένους πρέσβεις για να αποφευχθούν τα χειρότερα.
Πηγή
mikros-romios.gr

Τι ήταν η εξέγερση της Λιβύης;ΜΕΡΕΣ ΟΡΓΗΣ: Εξάντας

Τι ήταν η εξέγερση της Λιβύης; Μια λαϊκή επανάσταση που τερμάτισε με τον πιο απόλυτο τρόπο ένα τυραννικό καθεστώς; Ή μία ενορχηστρωμένη διεθνής παρέμβαση εναντίον ενός ηγέτη που είχε γίνει ενοχλητικός;
Το "Μέρες Οργής" διηγείται στιγμή προς στιγμή το τι διαδραματίστηκε από την έναρξη της επανάστασης μέχρι το τέλος της, τόσο στα πεδία των μαχών, όσο και στο διπλωματικό πεδίο. Διερευνά τα αίτια της επανάστασης και της μετέπειτα Νατοϊκής επέμβασης, προσπαθώντας να φωτίσει το παρόν και το μέλλον μιας χώρας που επί 42 χρόνια ταυτίστηκε με τον Μουαμάρ Καντάφι.Παρακολουθείστε το Ντοκιμαντερ στον Εξάντα, κάνοντας κλίκ εδώ

The French Revolution Documentary (English)

Inside the Mind of Google Documentary (Αγγλικά)

The Inside the Mind of Google gives you a behind-the-scences look at the world’s most popular Internet search engine. It explores how Google came to dominate the search industry and whether it’s now a threat to our privacy. Currently two-thirds of the world’s Internet searches are done on Google and their only viable competitions, Yahoo and Bing, remain so far behind it’s inconceivable they’ll ever be able to catch up.

Google’s time at the top may not last forever as social networking and mobile technology go mainstream, making new opportunities for companies like Facebook or mobile-first companies to challenge them.

Από τον αμφορέα στο φανάρι κι από τον Νεάντερταλ στο τάλιρο: ελληνογερμανικές γλωσσικές ανταλλαγές

Απόσπασμα από κείμενο του Νίκου Σαραντάκου

Τα γερμανικά δάνεια στην ελληνική γλώσσα είναι συγκριτικώς λιγοστά, αφ’ ενός επειδή άργησαν τα γερμανικά να καταξιωθούν σαν γλώσσα επιρροής στη διεθνή σκηνή και αφ’ ετέρου επειδή είναι κομμάτι δύσκολο να περάσουν στην ελληνική γλώσσα περισπούδαστοι αλλά σχεδόν απρόφερτοι σιδηρόδρομοι όπως Zeitgeist, Weltanschauung κτλ. Κι αν εξαιρέσεις τις γερμανικές λέξεις απαίσιας μνήμης από την κατοχή, καθώς και τα σνίτσελ της γαστρονομίας, θα έλεγε κανείς ότι μετριούνται στα δάχτυλα οι λέξεις της ελληνικής που είναι απ’ ευθείας δάνεια από τη γερμανική. Τα λεξικά λένε ότι η παρλαπίπα είναι, λέει, δάνειο από το γερμανικό Paperlapapp, που θα πει φλυαρία, αλλά να μου επιτρέψετε να έχω εντονότατες αμφιβολίες· μου φαίνεται ότι αυτή η εξήγηση προέρχεται από γερμανοσπουδαγμένο φιλόσοφο που δεν σκέφτηκε την πάρλα και την πίπα ή έστω την κοντινότερη Ιταλία. Όταν δυο λαοί δεν έχουν άμεση επαφή, δεν είναι εύκολο να μεταδοθούν απ’ ευθείας λαϊκές λέξεις.

Επαφή βέβαια άμεση είχαν οι Έλληνες μετανάστες στη Γερμανία, και τα ‘λαζογερμανικά’ όντως περιέχουν άφθονα δάνεια από τη γερμανική. Θυμάμαι ένα βράδι βροχερό, πριν από πολλά χρόνια, που είχαμε χαθεί σε προάστιο της Κολωνίας, μια παρέα από εδώ, αναζητώντας το γήπεδο του μπάσκετ όπου έπαιζε ο Άρης. Προσφύγαμε σε παρατυχόν ελληνικό εστιατόριο και ο μαγαζάτορας μάς κατατόπισε: «Στις δεύτερες λάμπες δεξιά είναι το γήπεδο», μας είπε. Κι ύστερα, με κάποια ζήλια, «Ώστε βρήκατε κάρτες, ε;»

Κάρτες είναι βέβαια τα εισιτήρια και λάμπες τα φανάρια. Το οποίο φανάρι, ο σηματοδότης της τροχαίας εννοώ, λέγεται επισήμως στα γερμανικά Ampel και μου δίνει την ευκαιρία να περάσω στην άλλη όχθη, δηλαδή στις γερμανικές λέξεις ελληνικής προέλευσης.  Διότι το ampel είναι ελληνικής αρχής και μάλιστα παλαιότατης. Εν αρχή ην ο αμφορεύς ή αμφιφορεύς, λέξη πανάρχαια που έχει βρεθεί ήδη σε κείμενα της Γραμμικής Β’. Ο αμφορεύς λοιπόν δίνει το παλιό λατινικό δάνειο amphora. Λόγω της κατάληξης, άλλαξε το γένος από αρσενικό σε θηλυκό. Ο λόγιος λατινικός τύπος amphora έμεινε εκεί. Ένα λαϊκό υποκοριστικό του όμως, το ampulla (amphora > ampora > ampor-la > ampulla) που σήμαινε πλέον "γυάλινο φιαλίδιο" (διότι στην κλασική λατινική εποχή η ετυμολογική σχέση με το amphora που εξακολουθούσε να σημαίνει "αμφορέας" δεν ήταν πια αισθητή) έδωσε το γαλλικό ampoule (12ος αιώνας) και από εκεί και τη δική μας αμπούλα ως αντιδάνειο. Στα γερμανικά, περνάει ως ampel και δηλώνει το γυάλινο καντήλι που έφεγγε ακοίμητο πάνω στο ιερό της εκκλησίας, και από εκεί οποιοδήποτε φωτιστικό από γυαλί στα σπίτια, για να φτάσει σήμερα να δηλώνει τους φωτεινούς σηματοδότες. Από το παλάτι του Αγαμέμνονα, τριανταπέντε αιώνες αργότερα στους δρόμους της Κολωνίας - μεγάλο ταξίδι!


Ελληνικό είναι βέβαια και το apotheke που το βλέπουμε στις βιτρίνες των φαρμακείων, ενίοτε με τη λουξεμβουργέζικη φορεσιά του (Apdikt). Τα σημερινά φαρμακεία αστράφτουν από πάστρα αλλά έχουν την αρχή τους στην ελληνική αποθήκη, που σήμαινε ό,τι και σήμερα· πέρασε στα λατινικά ως apotheca, και επειδή στα παλιά μοναστήρια είχαν ένα χώρο όπου αποθήκευαν τα βότανα και τα φάρμακα, ονομάστηκε Apotheke ο χώρος αυτός και κατ’ επέκταση το ξεχωριστό κατάστημα-φαρμακείο. Να πούμε ότι από τα βυζαντινά ελληνικά την αποθήκη την ξαναδανείστηκαν οι προβηγκιανοί ως botica απ’ όπου πέρασε στα γαλλικά για να μας ξανάρθει πίσω αγνώριστη, μπουτίκ, σκέτη παριζιάνα!

Κι αν στο Apotheke η ελληνική αρχή είναι οφθαλμοφανής, δεν ισχύει το ίδιο για μια άλλη συναφή λέξη, τον γιατρό, που στα γερμανικά λέγεται Arzt κι έχει κι αυτός ελληνική καταγωγή όσο κι αν δεν του φαίνεται. Στα χρόνια των επιγόνων του Αλεξάνδρου, αρχίατρος ήταν αξίωμα στις αυλές των ηγεμόνων, που πέρασε στα λατινικά ως archiater, και από εκεί στα παλαιογερμανικά των Φράγκων ως arzet, στην αρχή δηλώνοντας τον αυλικό γιατρό –σιγά σιγά όμως επεκτάθηκε στους προσωπικούς γιατρούς σημαινόντων προσώπων, για να φτάσει τελικά να σημαίνει όλους τους γιατρούς ανεξαιρέτως. Μάλιστα, ένα παράγωγο της λέξης, το Arztpraxis, που σημαίνει το ιατρείο (και βέβαια είναι επίσης ελληνικής αρχής) έχει όπως διάβασα κάπου την αμφίβολη τιμή να είναι η γερμανική λέξη με τα περισσότερα συνεχόμενα σύμφωνα: r-z-t-p-r.

Ο αρχίατρος όταν μετανάστευσε στην Εσπερία κι έγινε arzt υποβιβάστηκε ελαφρώς, αλλά ένας άλλος αξιωματούχος πήρε προαγωγή και μάλιστα καθόλου ευκαταφρόνητη. O γραφεύς ήταν κατώτερος τίτλος στην αυλή των βυζαντινών αυτοκρατόρων και πέρασε στα ύστερα λατινικά ως graphio. Στα πρώτα χρόνια της μεροβιγγείου δυναστείας των Φράγκων ονομαζόταν graf ένας υπάλληλος με αστυνομικά και εκτελεστικά καθήκοντα και αργότερα ένας βασιλικός υπάλληλος με διοικητικά-δικαστικά καθήκοντα. Επί Καρλομάγνου αποκτά ο graf δικαιώματα στην κατοχή γης και σιγά-σιγά γίνεται τίτλος ευγενείας, για να φτάσει έτσι ο ταπεινός βυζαντινός γραφιάς να γίνει κοτζάμ γερμανός κόμης!

Μια ωραία περίπτωση ελληνογερμανικού υβριδίου έχουμε στη λέξη Νεάντερταλ. Ο Joachim Neumann, που γεννήθηκε περί το 1650 στο Μέτμαν, πόλη ανάμεσα σε Βούπερταλ και Ντύσελντορφ, ήταν λόγιος, πρύτανης της σχολής λατινικών του πανεπιστημίου του Ντύσελντορφ, ποιητής και συνθέτης εκκλησιαστικής μουσικής, που μερικές συνθέσεις του ακόμα παίζονται. Όμως κέρδισε την αθανασία όχι (μόνο) από τις συνθέσεις του και μάλιστα όχι ακριβώς με το όνομά του. Ο Νeumann κατά τη συνήθεια των λογίων της εποχής είχε εξελληνίσει το όνομά του, σε Neander (νέος άνδρας δηλαδή) και όταν πέθανε οι συμπολίτες του ονόμασαν προς τιμή του μια γειτονική κοιλάδα του ποταμού Ντύσελ, που την είχε υμνήσει στα ποιήματά του: την είπαν κοιλάδα του Νεάντερ, δηλαδή Neanderthal. Πολλά χρόνια αργότερα, γύρω στα 1860, εργάτες λατομείων βρήκαν σε σπηλιά της κοιλάδας τα λείψανα του απώτερου προγόνου μας, που ονομάστηκε άνθρωπος του Νεάντερταλ –ειρωνικό δεν είναι στην κοιλάδα του «νέου ανθρώπου» να βρεθούν λείψανα του παλιού;

Και μια και μάθαμε ότι Thal (που απλοποιήθηκε σε Tal) είναι η κοιλάδα στα γερμανικά, ας κλείσουμε με την κοινότερη ίσως ελληνική λέξη που έχει γερμανική προέλευση και εννοώ βεβαίως το τάλιρο. Σε μιαν άλλη κοιλάδα, την κοιλάδα του Αγίου Ιωακείμ, που σήμερα βρίσκεται στην Τσεχία και λέγεται Jachymov, αλλά στη γερμανοκρατούμενη Βοημία λεγόταν Joachimsthal, υπήρχε ασήμι από το οποίο έκοψαν το 1519 ωραία αστραφτερά ασημένια νομίσματα, που τα είπαν, όχι με πολλή φαντασία είναι η αλήθεια, Joachimsthaler. Τα νομίσματα αυτά είχαν ως φαίνεται μεγάλο σουξέ, και η συγκεκομμένη λέξη thaler περνάει στις άλλες γερμανικές διαλέκτους, και κατηφορίζει ως την Ιταλία, ως tállero, από την οποία την πήραμε κι εμείς. Κι αν τώρα με το ευρώ είναι αμφίβολο αν θα συνεχιστεί να υπάρχει εν χρήσει τάλιρο (τα 5 ευρώ; τα 5 λεπτά;), ωστόσο η ανάμνηση της κοιλάδας του Αγίου Ιωακείμ υπάρχει ολοζώντανη στο δολάριο, που και αυτό ξαδερφάκι είναι: από το ολλανδικό daler το πήραν οι εγγλέζοι ως dollar και μετά το λάθος του Κολόμβου η λέξη πέρασε απέναντι, όπου δήλωνε το ισπανικό ασημένιο πέσο που ήταν ευρύτατα διαδεδομένο. Μετά τη νίκη της αμερικάνικης επανάστασης, το 1785 το δολάριο καθιερώθηκε ως όνομα του νομίσματος του νεαρού κράτους, ύστερα από πρόταση του Τόμας Τζέφερσον, επειδή ήταν ευρέως γνωστό όνομα και όχι βρετανικό. Άλλοι καιροί, βλέπετε, τότε.
Πηγή
http://www.sarantakos.com/language/ellenogerman.htm

επίσης το κείμενο βρίσκεται και στο https://sarantakos.wordpress.com/2010/03/05/ampel/ 
  http://sarantakos.wordpress.com/  

Η ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ΤΗΣ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

Γράφει ο Κλεάνθης Γρίβας

«Κάθε βομβιστική επίθεση από το 1969 και μετά συνδεόταν με μια ομάδα. Οι διαταγές δίνονταν από ένα μηχανισμό που ανήκε στο κράτος και, ειδικότερα, από μια παράλληλη μυστική δομή του υπουργείου Εσωτερικών».

Δήλωση του νεοφασίστα τρομοκράτη Vincent Vinciguerra, κατά τη διάρκεια της δίκης του, το 1990. 

Ο Vinciguerra το 1972 πήρε μέρος σε βομβιστική ενέργεια που είχε ως αποτέλεσμα το θάνατο τριών καραμπινιέρων. (Sunday Independent, 11/11/1990).

H «Στρατηγική της Έντασης»

Μια προσεκτική ανασκόπηση στην εφαρμογή της τρομοκρατίας, από την έναρξη του Ψυχρού Πολέμου (1947) μέχρι σήμερα, οδηγεί στην εξαγωγή δύο βασικών συμπερασμάτων:

1) Σε όλες σχεδόν τις τρομοκρατικές ενέργειες, αρχικά «ανακαλύπτεται» κάποιο «ερυθρό» ίχνος που στρέφει την προσοχή σε μια από τις πολλές ασήμαντες ομαδούλες της «αριστεράς» και στη συνέχεια, όλες οι αποδείξεις οδηγούν στο χώρο των μυστικών υπηρεσιών, του παρακράτους και των ακροδεξιών οργανώσεων.

2) Αυτή η τρομοκρατική σταθεροποιητική δραστηριότητα των μυστικών υπηρεσιών εξελίχθηκε σε δύο διακριτές φάσεις.

Στην πρώτη φάση (1947-1970), οι μυστικές υπηρεσίες αναθέτουν την εκτέλεση των «σταθεροποιητικών» (τρομοκρατικών) ενεργειών σε πράκτορές τους ή σε όργανά τους από το χώρο των ομάδων της εξτρεμιστικής δεξιάς, και στη συνέχεια προσπαθούν να τις αποδώσουν στην κοινοβουλευτική ή στην εξωκοινοβουλευτική αριστερά, κατασκευάζοντας «ενόχους».

Στη δεύτερη φάση (1971 και μετά), σημειώνεται μια ποιοτική αλλαγή στη «σταθεροποιητική» (τρομοκρατική) τακτική των μυστικών υπηρεσιών, η οποία συμπίπτει με την κοινοποίηση του «Εγχειριδίου Εκστρατείας για τις μυστικές υπηρεσίες που διεξάγουν Επιχειρήσεις Σταθεροποίησης» των στρατηγών Westmorland (αρχηγού του αμερικανικού επιτελείου ενόπλων δυνάμεων και γνωστού σφαγέα του Βιετνάμ) και Wicklam. Το «Εγχειρίδιο» άρχισε να εφαρμόζεται για την αποσταθεροποίηση στις χώρες της Δυτικής Ευρώπης με τρομοκρατικές δραστηριότητες, αμέσως μετά την κοινοποίησή του στις αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες (Μάρτιος 1970), με τα κωδικά στοιχεία FM 30-31 (Field Manual/Εγχειρίδιο Επιχειρήσεων, που συνοδευόταν από 3 παραρτήματα FM 30-31 A, B και C) και έγινε η Βίβλος της «καθημερινής πρακτικής» των μυστικών υπηρεσιών κατά την εποχή στην οποία αρχηγοί της CIA είναι ο Ούλιαμ Κόλμπι (έως το 1975) και ο Τζορτζ Μπους ο πρεσβύτερος (1976).

Μετά την κοινοποίηση αυτού του «Εγχειριδίου Σταθεροποιητικών [Τρομοκρατικών] Ενεργειών» στις αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες στην Ευρώπη και στις μυστικές υπηρεσίες των ευρωπαϊκών κρατών (που εκπαιδεύονται και καθοδηγούνται από τις αντίστοιχες αμερικανικές), σημειώνεται μια ριζική μεταβολή της τακτική τους και μια ποιοτική αλλαγή της μεθοδολογίας τους:

Από ένα σημείο και μετά, σ’ εφαρμογή των οδηγιών του «Εγχειριδίου», οι μυστικές υπηρεσίες αντί να πραγματοποιούν τρομοκρατικές πράξεις με δικούς τους πράκτορες και να προσπαθούν εκ των υστέρων να κατασκευάσουν ενόχους προερχόμενους από το χώρο της αριστεράς,

1) είτε κατασκευάζουν «αριστερές» οργανώσεις φαντάσματα, που «αναλαμβάνουν δημόσια» την ευθύνη των τρομοκρατικών ενεργειών που πραγματοποιούν οι πράκτορες των μυστικών υπηρεσιών,

2) είτε διεισδύουν σε διάφορες ομάδες της εξτρεμιστικής αριστεράς (οι οποίες είναι πολύ ευάλωτες, λόγω της μονοδιάστατης ιδεολογίας, της οργανωτικής συγκεντρωτικής διάρθρωσης και των συνθηκών της παρανομίας που καθιστούν αδύνατο τον έλεγχο των καθοδηγητικών οργάνων από τα υποκείμενα στρώματα) και τις καθοδηγούν στην εκτέλεση τρομοκρατικών πράξεων, όταν, όπως και όπου εξυπηρετούν τα «σταθεροποιητικά» τους σχέδια.

Αυτό επιτρέπει στις μυστικές υπηρεσίες να αποδίδουν αληθοφανώς τις δικές τους τρομοκρατικές ενέργειες, ανάλογα με τις σκοπιμότητες της στιγμής:

1) Είτε σε μέλη διαβρωμένων γκροπούσκουλων, που λειτουργούν υπό το κράτος της αυταπάτης, ότι με τη δράση τους υπερασπίζονται τα «ύψιστα συμφέροντα της επανάστασης» (!), ενώ στην πραγματικότητα εξυπηρετούν τα ύψιστα συμφέροντα των μυστικών υπηρεσιών. Τα στελέχη αυτής της κατηγορίας προορίζονται να παίξουν τον έσχατο ρόλο τους μπροστά σ’ ένα δικαστήριο πριν καταλήξουν σε μια φυλακή.

2) Είτε σε εκτελεστικά όργανα των μυστικών υπηρεσιών, τα οποία έχουν αχρηστευτεί από επιχειρησιακή άποψη, και μπορεί να παίζουν συνειδητά αυτόν το ρόλο ή να αγνοούν για λογαριασμό τίνος ενεργούν στην πραγματικότητα. Τα άτομα αυτά, που δεν είναι μόνον άχρηστα αλλά και επικίνδυνα για τις μυστικές υπηρεσίες, λόγω των όσων γνωρίζουν, κατά κανόνα «εκκαθαρίζονται» με διάφορους τρόπους που επιτρέπουν τη δημόσια εκμετάλλευση της δολοφονίας τους από τις υπηρεσίες που την αποφασίζουν και την εκτελούν.

Στην περίπτωση που δεν είναι δυνατό να εφαρμοστεί κάποια απ’ αυτές τις διαζευκτικές δυνατότητες, επειδή δεν το επιτρέπουν οι αντικειμενικές συνθήκες (όπως π.χ. στην περίπτωση που υπάρχει τρομοκρατική δραστηριότητα, αλλά δεν υπάρχει επιδοκιμασία και υποστήριξη αυτής της δραστηριότητας από διάφορες ομαδούλες της εξτρεμιστικής αριστεράς), οι μυστικές υπηρεσίες έχουν πάντα την ευχέρεια να κατασκευάζουν ενόχους, επιλέγοντας ανάμεσα σε άτομα που η κοινωνική και πολιτική τους παρουσία τα καθιστά ευάλωτα.

Λίγο μετά την κοινοποίηση του «Εγχειριδίου Εκστρατείας για τις μυστικές υπηρεσίες που διεξάγουν Επιχειρήσεις Σταθεροποίησης» των στρατηγών Westmorland εξουδετερώνονται «ανεξήγητα» οι ιστορικές ηγεσίες των δύο σημαντικότερων οργανώσεων που δρουν στον ευρωπαϊκό χώρο, η «Φράξια Κόκκινος Στρατός» (RAF) στη δυτική Γερμανία και οι «Ερυθρές Ταξιαρχίες» στην Ιταλία. Το κενό που δημιουργείται καλύπτεται από μια «νέα γενιά» στελεχών, και, ύστερα απ’ αυτό, παρατηρείται μια (απρόσμενη, αιφνίδια και πολιτικά αδικαιολόγητη) αλλαγή στις μεθόδους και τους στόχους τους: Ο «μετριοπαθής εκφοβισμός» που εφαρμοζόταν κατ’ αποκλειστικότητα μέχρι τότε, υποκαθίσταται εξ’ ολοκλήρου από την προμελετημένη ανθρωποκτονία ως βασικό μέσο «πολιτικής παρέμβασης».

Δυτική Γερμανία

Η «Φράξια Κόκκινος Στρατός» (RAF) συγκροτήθηκε τον Αύγουστο 1970, και μέχρι την εκκαθάριση της «ιστορικής ηγεσίας» της δεν εκτέλεσε καμιά πράξη προσχεδιασμένης ανθρωποκτονίας: Όλες οι κατηγορίες που της προσάπτει η αστυνομία και ο κατευθυνόμενος Τύπος αναφέρονται σε αναπόδεικτες, κατά κανόνα, συμμετοχές της σε ληστείες τραπεζών, κλοπές εγγράφων από δημόσιες υπηρεσίες, κ.λ.π.


Από το 1971, με την συστηματική καλλιέργεια της αντιτρομοκρατικής ψύχωσης που διευκολύνει και νομιμοποιεί στη συνείδηση μιας μερίδας της κοινής γνώμης την άγρια καταστολή, εξαπολύεται ένα κύμα αστυνομικών επιχειρήσεων που οδηγεί στην πλήρη εκκαθάριση της «ιστορικής ηγεσίας» της RAF και στην αντικατάστασή της από ένα νέο επιτελείο «επαναστατών».

Μέσα σε δύο χρόνια (1970-1972), οι «αντιτρομοκρατικές» δυνάμεις δολοφονούν τους Πέτρα Σελμ (1971), Γκ. Φον Ράουχ και Τόμας Βάισμπεργκ (1972), και συλλαμβάνουν τους Π. Χόμαν, Ι. Γκεόργκενς, Ι. Σούμπερτ κ.ά. (1970), Μ. Γκράσχοφ, Β. Γκρούντμαν, Κ. Προλ, Β. Χόπε κ.ά. (1971). Στα επόμενα δύο χρόνια, την ίδια τύχη θα έχουν οι Α. Μπάαντερ, Ουλρίκε Μάινχοφ, Γκ. ‘Ενσλιν, Χ. Μάλερ κ.ά.

Μετά απ’ αυτό το σημείο, σημειώνεται μια ριζική μεταβολή στη μεθοδολογία της RAF, που από εδώ και πέρα έχει ως άξονα την προσχεδιασμένη ανθρωποκτονία.

Ιταλία

Μέχρι το 1973, η δραστηριότητα των ιταλικών «Ερυθρών Ταξιαρχιών» εξαντλείται σε ενέργειες εκφοβιστικού χαρακτήρα: προκηρύξεις, συμμετοχή ενόπλων σε διαδηλώσεις, μικροτραυματισμοί, απαγωγές που καταλήγουν στην απελευθέρωση του απαχθέντος (όπως συνέβη με τον προσωπάρχη της FIAT Ετόρε Αμέριο, τον εισαγγελέα Μάριο Σόσι, κ.ά.)

Στις 8 Σεπτεμβρίου 1974, εξουδετερώνεται η «ιστορική ηγεσία» των «Ερυθρών Ταξιαρχιών» (με τις συλλήψεις του Ρενάτο Κούρτσιο, του Αλμπέρτο Φραντσεσκίνι κ.ά.) και στην καθοδήγηση των Ερυθρών Ταξιαρχιών προωθείται ο μιλιταριστής Μάριο Μορέτι, ο οποίος συνεργάζεται στενά με τον «μυστηριώδη» Κοράντο Σιμιόνι.

Εδώ θα πρέπει να σημειωθεί ότι στην ιδρυτική ομάδα των «Ερυθρών Ταξιαρχιών» υπήρχαν τρεις συνιστώσες: ο βέρος κομμουνιστής Αλμπέρτο Φραντσεσκίνι, ο κεντρώος-καθολικός Ρενάτο Κούρτσο (που είχε ένα βραχύβιο νεανικό έρωτα για την άκρα Δεξιά) και ο «μυστηριώδης» Κοράντο Σιμιόνι. Όπως αποκάλυψε αργότερα, ο Αλμπέρτο Φραντσεσκίνι: «Το βιογραφικό του Κοράντο Σιμιόνι είναι ομιχλώδες: Είχε δουλέψει στο Ράδιο Free Europe (που χρηματοδοτείται από τη CIA), σε καθολικό πανεπιστήμιο της Γερμανίας, τον είχαν διαγράψει από το Ιταλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα, είχε στενές επαφές με τον ακροαριστερό εκδότη Τζαν Τζάκομο Φελτρινέλι και με όλους τους σκληροπυρηνικούς κομμουνιστές που είχαν συσπειρωθεί γύρω του. Ο Σιμιόνι με τον Φελτρινέλι ήταν τότε σταθερά σημεία αναφοράς για όλους όσοι ήταν απογοητευμένοι από τη συμβιβαστική τακτική του Ιταλικού Κ.Κ.: πρώην αντιστασιακοί, εξεγερμένοι νέοι, ανυπόμονοι εργάτες».1

Μετά απ’ αυτές τις συλλήψεις, αλλάζει τελείως το σκηνικό του θεάματος της τρομοκρατίας, στην κατεύθυνση που σκιαγραφείται στο αμερικανικό «Εγχειρίδιο [Από]σταθεροποιητικών Ενεργειών»: Από δω και πέρα, ο «μετριοπαθής εκφοβισμός» υποκαθίσταται εξ’ ολοκλήρου από την προμελετημένη ανθρωποκτονία.

Όπως είναι γνωστό, ο συνωμοτικός χαρακτήρα, η αυστηρή πειθαρχία και ο στρατιωτικός συγκεντρωτισμός, που προσδιορίζουν το στίγμα κάθε οργάνωσης που δρα σε συνθήκες σκληρής παρανομίας, καθιστούν απολύτως αδύνατο τον έλεγχο της σύνθεσης και των αποφάσεων της καθοδήγησης από τα μέλη της. Κάτω από τέτοιες συνθήκες, είναι υπερβολικά εύκολο για τις μυστικές υπηρεσίες να αποδεκατίσουν την «ιστορική ηγεσία» οποιασδήποτε παράνομης συνωμοτικής οργάνωσης και να προωθήσουν στην καθοδήγησή της πράκτορές τους, θέτοντας έτσι την οργάνωση στην υπηρεσία των δικών τους σκοπών.

Ιταλία: Το Πειραματικό Εργαστήριο

Η περίοδος της σύγχρονης ιταλικής ιστορίας, που ονομάστηκε περίοδος της «στρατηγικής της έντασης» ή «μολυβένια χρόνια», χαρακτηρίζεται από την προσπάθεια της CIA να αποσταθεροποιήσει την ιταλική Δημοκρατία, σε συνεργασία με τις ιταλικές μυστικές υπηρεσίες, ορισμένες σκοτεινές μασονικές στοές (όπως η στοά «Προπαγάνδα 2», Π2) του Λίτσιο Τζέλι και τις ακροδεξιές τρομοκρατικές οργανώσεις.

Για την επίτευξη αυτού του στόχου χρησιμοποίησε α) τρεις -γνωστές- από απόπειρες πραξικοπήματος και β) ένα κύμα μαζικών τρομοκρατικών ενεργειών και βομβιστικών επιθέσεων με δεκάδες αθώα θύματα.

Στο κρίσιμο διάστημα 1970-1974, έγιναν τρεις διερευνημένες απόπειρες πραξικοπήματος, οι οποίες αποτέλεσαν αντικείμενο δικαστικής έρευνας:

1) Το πραξικόπημα Μποργκέζε (Ρώμη, 7 και 8 Δεκεμβρίου 1970). Η απόπειρα πραξικοπήματος πήρε το όνομα του επικεφαλής πραξικοπηματία πρίγκιπα Μποργκέζε (ιδρυτή του ακροδεξιού «Εθνικού Μετώπου» και είχε την κωδική ονομασί «Επιχείρηση Τόρα Τόρα». Στη δίκη για το «πραξικόπημα Μποργκέζε», βασικοί κατηγορούμενοι ήταν -εκτός από τον Μποργκέζε- ο αρχιτρομοκράτης Στέφανο Ντέλε Κιάιεϊ, αξιωματούχοι της Μασονικής Στοάς Ρ2 του Λ. Τζέλι και των μυστικών υπηρεσιών.

Όπως αποκαλύφθηκε, ο φασίστας Μποργκέζε και οι ακροδεξιές οργανώσεις «Κίνηση Επαναστατικής Δράσης», «Εθνικό Μέτωπο» και «Νέα Τάξη», συνεργάζονταν με το ελληνικό δικτατορικό καθεστώς (υπενθυμίζεται ότι μετά την αποτυχία του πραξικοπήματος ο Μποργκέζε «φιλοξενήθηκε» στην Κέρκυρα από το καθεστώς του πραξικοπηματία Γ. Παπαδόπουλου). Όλως «περιέργως», παρ’ ότι ασκήθηκαν διώξεις, κανένας δεν παραπέμφθηκε στην ιταλική δικαιοσύνη για την υπόθεση αυτή, μέχρι σήμερα.

2) Το πραξικόπημα Rosa Dei Venti (Γένοβα, Απρίλης 1973). Οι πρωταίτιοι, αξιωματούχοι της της νεοφασιστικής οργάνωσης «La Rosa dei Venti», της ομάδας Μποργκέζε, της Μασονικής Στοάς Ρ2 και των μυστικών υπηρεσιών παραπέμφθηκαν σε δίκη.

3) Το Πραξικόπημα Σόνιο (10 Αυγούστου 1974). Για αυτή την απόπειρα πραξικοπήματος, παραπέμπονται ο Εντουάρντο Σόνιο και Λουίτζι Καβάλο. Φυσικά, χάρη στο ρόλο της ιταλικής ΚΥΠ, οι πραξικοπηματίες καλύφθηκαν και οι έρευνες δεν προχώρησαν.

Η Τρομοκρατία είναι Γένους Νεοφασιστικού

● 15 Απριλίου 1969. Η διαβόητη νεοφασιστική «στρατηγική της έντασης» (τρομοκρατία) που έμελλε να σφραγίσει ανεξίτηλα την πολιτική ζωή της σύγχρονης Ιταλίας, εγκαινιάστηκε (πολύ πριν δημιουργηθούν οι «Ερυθρές Ταξιαρχίες» για να την «επωμιστούν») με την έκρηξη μιας βόμβας στο γραφείο του πρύτανη του Πανεπιστημίου της Πάδουας (15 Απριλίου 1969), η οποία ακολουθήθηκε την ίδια χρονιά από πολλές βομβιστικές ενέργειες σε νυκτερινά τρένα, τράπεζες, κ.α., με αποκορύφωμα τη Σφαγή στην Πιάτσα Φοντάνα του Μιλάνου (12-12-1969). Ο ετήσιος απολογισμός της ακροδεξιάς τρομοκρατίας για το 1969 είναι 16 νεκροί και 119 τραυματίες.

● 12 Δεκεμβρίου 1969. Η πολύνεκρη νεοφασιστική βομβιστική ενέργεια στην Αγροτική Τράπεζα στην Πιάτσα Φοντάνα του Μιλάνου είχε ως αποτέλεσμα 18 νεκρούς και 84 τραυματίες. Επί τρία χρόνια οι αστυνομικές αρχές επέμεναν να κατηγορούν ως υπεύθυνο για τη βόμβα τον αναρχικό Πιέτρο Βαλπρέντα. Αλλά η επίμονη εκστρατεία της αριστεράς οδήγησε στην αποκάλυψη της ενοχής της νεοφασιστικής οργάνωσης «Νέα Τάξη». Ο εισαγγελέας του Μιλάνου Γκουίντο Σαλβίνι εντόπισε και τους πράκτορες της CIA (που έδρευαν στις ΝΑΤΟϊκές βάσεις της περιοχής) οι οποίοι καθοδήγησαν την ενέργεια.2

● 1971. Σημειώνονται μαζικές ταραχές στο Ρέτζο της Καλαβρίας που, όπως αποδεικνύεται αργότερα, καθοδηγούνται από προβοκάτορες των μυστικών υπηρεσιών (Ντέλα Κιάϊε, Μαρότι, Λιγκάτο, Πάρντο κ.ά.) και της αστυνομίας (αστυνόμος Ντ’ Αμάτο), οι οποίοι συνεργάζονταν με το ελληνικό χουντικό καθεστώς.

● Απρίλιος 1972. Ύστερα από φασιστική βομβιστική επίθεση στο Πετεάνο, δολοφονούνται τρεις καραμπινιέροι. Αρχικά, οι αρχές «δείχνουν» την αριστερά, αλλά 18 χρόνια αργότερα (1990) η δικαστική έρευνα εντοπίζει τους ενόχους σε στελέχη ακροδεξιών τρομοκρατικών οργανώσεων, με προεξάρχοντα τον νεοφασίστα τρομοκράτη Vincent Vinciguerra. Ο Vinciguerra., κατά τη διάρκεια της δίκης του (το Νοέμβριο 1990) για τη συμμετοχή του στις δολοφονίες του Πετεάνο, δήλωσε: «Κάθε βομβιστική επίθεση από το 1969 και μετά συνδεόταν με μια ομάδα. Οι διαταγές δίνονταν από ένα μηχανισμό που ανήκε στο κράτος και, ειδικότερα, από μια παράλληλη μυστική δομή του υπουργείου Εσωτερικών».3

Κατά την έρευνα για τη δολοφονία των 3 αστυνομικών του δικαστή Felice Casson της Βενετίας «προέκυψαν σημαντικές λεπτομέρειες για την Gladio, σε αναφορές για μια δολοφονική τρομοκρατική ομάδα, οι οποίες τον οδήγησαν στα αρχεία των ιταλικών μυστικών υπηρεσιών. Ο κ. Αντρεότι, που είχε ήδη ανακριθεί από το δικαστή Casson γι’ αυτό το θέμα, αναγκάστηκε να δώσει στο Κοινοβούλιο ορισμένες πληροφορίες για τη συγκρότηση της Gladio».4 Οι έρευνες του δικαστή Felice Casson «σε απόρρητα ντοκουμέντα από τα αρχεία των ιταλικών μυστικών υπηρεσιών για μια δολοφονική τρομοκρατική επίθεση του 1972, τον οδήγησαν στο συμπέρασμα ότι ένας μυστικός στρατός (Gladio), ενισχυόμενος από το ΝΑΤΟ, δρούσε και εξακολουθεί να δρα στην Ιταλία».5

Τον Οκτώβριο 1990, υπό την πίεση των αποκαλύψεων, «ο χριστιανοδημοκράτης πρωθυπουργός Τζούλιο Αντρεότι, παραδέχθηκε ότι ‘ορισμένες δραστηριότητες της Gladio έλαβαν χώρα κάτω από την ομπρέλα του ΝΑΤΟ, σε σχέση με την αντιμετώπιση πιθανής [κομμουνιστικής] στην Ιταλία. Αλλά η οργάνωση αυτή είχε διαλυθεί το 1972”»,6 και ο Ιταλός πρόεδρος Φραντσέσκο Κοσίγκα ομολόγησε την ανάμιξή του στη Gladio: «Ο πρόεδρος Φραντσέσκο Κοσίγκα δήλωσε ότι ήταν περήφανος, γιατί ως υφυπουργός Άμυνας είχε σχεδιάσει την τυπική αμυντική διάρθρωση της Gladio».7

Τον Νοέμβριο 1990, «Ο πρωθυπουργός Τζούλιο Αντρεότι, δήλωσε στο Κοινοβούλιο ότι η Gladio ήταν απαραίτητη κατά την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου, αλλά μετά την κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ, η Ιταλία θα πρέπει να εισηγηθεί στο ΝΑΤΟ ότι αυτή η οργάνωση δεν είναι πια αναγκαία».8

Έκτοτε, «οι πιο σπουδαίες και ενοχλητικές ερωτήσεις που ανέκυψαν από την αποκάλυψη της Gladio παραμένουν αναπάντητες. Ανάμεσα σ’ αυτές και το πώς χρησιμοποιήθηκαν όπλα και εκρηκτικά της Gladio στην επίθεση στο Πετεάνο το 1972, κατά την οποία σκοτώθηκαν τρεις αστυνομικοί».9

● 17 Μαΐου 1972. Δολοφονείται ο περιβόητος αστυνόμος Καλαμπρέζι, ενώ διερευνούσε υπόθεση παράνομης διακίνησης όπλων δυτικογερμανικής προέλευσης. Ο Καλαμπρέζι «είχε πάρει μέρος στη σκευωρία εναντίον του Βαλπρέντα, στη δολοφονία του Πινέλι, και λίγο πριν τον φάνε είχε «αναγνωρίσει» τον Φερτρινέλι στο παραμορφωμένο πτώμα του Σεγκράτε». Αρχικά οι αστυνομικές αρχές αποδίδουν τη δολοφονία του στην αριστερά, αλλά στη συνέχεια οι ανακρίσεις αποδεικνύουν ότι στην ομάδα των δολοφόνων του ανήκαν οι ακροδεξιοί συνεργάτες των μυστικών υπηρεσιών Νάρντι, Στέφανο και η δεσποινίς Κις, οι οποίοι διέφυγαν από την Ιταλία για να αναμειχθούν αργότερα στο σκάνδαλο Λόκχιντ.

● 17 Μαΐου 1973. Με 4 νεκρούς και 80 τραυματίες πληρώνεται η σκηνοθετημένη απόπειρα «δολοφονίας» του υπουργού Μαριάνο Ρουμόρ (17 Μαΐου 1973) από τον δήθεν αναρχικό Μπερτόλι που, όπως αποδεικνύεται από την ανάκριση, είναι πράκτορας των μυστικών υπηρεσιών. Η ανάκριση αποκαλύπτει ότι η σκηνοθετημένη απόπειρα αποτελούσε τη δικαιολογία για την εκδήλωση του πραξικοπήματος της ομάδας «Ρόδο των Ανέμων» που συγκροτείται από στελέχη των μυστικών υπηρεσιών, του στρατού και της αστυνομίας, και ο ανακριτής Ταμπουρίνι υποδεικνύει ως ενόχους, μεταξύ των άλλων, και τον στρατηγό Ναρντέλα, που διαφεύγει στο εξωτερικό, τον Ντομιάνι, επικεφαλής του κλάδου Ψυχολογικού Πολέμου, τον Μολίνο, αστυνομικό διευθυντή της Πάδουας, και τον Σπιάτσι, διευθυντή των μυστικών υπηρεσιών της Βερόνας.

● 1974. Η έναρξη αυτής της χρονιάς χαιρετίζεται με τη «βόμβα» του «εντιμότατου» κ. Σπανιουόλο, γενικού εισαγγελέας της Ρώμης και επιφανούς μέλους της περιβόητης «Στοάς Ρ», ο οποίος τον Ιανουάριο του 1974, κάνει μερικές αποκαλυπτικότατες δηλώσεις (για λόγους που συνδέονται με συγκρούσεις ενδοφατριακών συμφερόντων):

«Είναι απαραίτητο να γίνει κάθαρση στο χώρο της αστυνομίας. Ήδη από τη δεκαετία του 1950, ο υπουργός Εσωτερικών και οι επικεφαλής των μυστικών υπηρεσιών πρόσφεραν προστασία σε πράκτορες που είχαν αποστολή να καθοδηγούν πολιτικούς ακτιβιστές… Ο Ντ’ Αμάτο είναι ο μέγας ένοχος για τη διαφθορά στους κόλπους της αστυνομίας, και είναι κραυγαλέες οι αποδείξεις ότι ευνόησε, διευκόλυνε και ενίσχυσε την εξέγερση στην Καλαβρία… Η SID [Ιταλική ΚΥΠ] συνέχισε τις παράνομες δραστηριότητες τής, προκατόχου της, SIFAR, παρακολουθώντας τις τηλεφωνικές συνδιαλέξεις όχι μόνο «υπόπτων» ατόμων αλλά και πολιτικών. Θύματα αυτής της παρακολούθησης ήταν ο Σαραγκάτ, ο Νένι, ο Λόγκο, εγώ ο ίδιος και άλλοι… Οι δήθεν «αποδείξεις» που προσκόμιζαν οι μυστικές και οι αστυνομικές υπηρεσίες στη δικαιοσύνη ήταν παραποιημένες ή εξ ολοκλήρου ανυπόστατες».

● 25 Μαΐου 1974. Πραγματοποιείται η νεοφασιστική «Σφαγή της Μπρέσια»: 6 νεκροί και 100 τραυματίες είναι ο απολογισμός της έκρηξης βόμβας σε συγκέντρωση της αριστεράς στην Πιάτσα Ντάλα Λότζια της Μπρέσια, για την οποία κατηγορείται και παραπέμπεται ο πράκτορας της SID (ΚΥΠ), Τζιανετίνι.

● 3 Αυγούστου 1974. Έκρηξη βόμβας στο διεθνές νυκτερινό τρένο Italicus με αποτέλεσμα 12 νεκρούς και πολλές δεκάδες τραυματίες. Σύμφωνα με την πάγια τακτική της, η αστυνομία αποδίδει τη νεοφασιστική δολοφονική ενέργεια σε αριστερά στοιχεία, αλλά στη συνέχεια η έρευνα που διεξάγεται από τον ανακριτή Οκόρσιο θα οδηγήσει στους Μπόνο, Μπαρτόλι, Καζάλι και Πόλι (που είναι ηγετικά στελέχη των ακροδεξιών οργανώσεων «’Ορντινε Νουόβο», «’Ορντινε Νέρο» και «Αβανγκουάρντια Νασιονάλε»).

Η ανάκριση αποδεικνύει ότι την τρομοκρατία καθοδηγούν στελέχη των μυστικών υπηρεσιών και απαγγέλλονται κατηγορίες, μεταξύ άλλων, και εναντίον του στρατηγού Μαλέτι, αρχηγού του κλάδου αντικατασκοπίας της SID και του λοχαγού Λαμπρούνα, αρχηγού του τομέα NOD και αρμόδιου για τις διαβρώσεις των εξτρεμιστικών οργανώσεων, οι οποίοι παραπέμπονται σε δίκη επειδή, κατά το κατηγορητήριο: «Οι δύο κατηγορούμενοι από το 1969, χάρη στην ιδιότητά τους πρόσφεραν προστασία σε τρομοκράτες που βαρύνονταν με διάφορες τρομοκρατικές ενέργειες και παραποιούσαν συστηματικά τις πληροφορίες που παρείχαν σε πολιτικές και δικαστικές αρχές».

Στη δίκη που έγινε το 1979 στο κακουργιοδικείο του Κασαντέρο, ύστερα από μια πεντάχρονη δικαστική Οδύσσεια και την αποτυχία όλων των προσπαθειών να αποτραπεί η διεξαγωγή της, αποδεικνύεται πλήρως η ενοχή και καταδικάζεται ο στρατηγός Μαλέτι σε 4ετή φυλάκιση, ο λοχαγός Λαμπρούνα σε 2ετή φυλάκιση, οι πράκτορές τους, ακροδεξιοί εξτρεμιστές Φρέντα και Βεντούρα, σε ισόβια (ερήμην) και αθωώνεται ο αναρχικός Βαλπρέντα, στον οποίο η SID (ΚΥΠ) προσπάθησε να φορτώσει τα δικά της εγκλήματα.

Έτσι, αποδείχτηκε γι’ άλλη μια φορά με τον πλέον αδιάψευστο τρόπο ότι «η τρομοκρατία είναι το κράτος, δηλαδή ένα από τα πολλά ένοπλα παρακλάδια του». (G. Sanguinetti)

Δικαστική Επιβεβαίωση (Μιλάνο, Ανώτερο Δικαστήριο, 11-3-2000)

Στις 11 Μαρτίου 2000, το Ανώτερο Δικαστήριο του Μιλάνου καταδίκασε με την ποινή των ισοβίων 4 στελέχη της ακροδεξιάς οργάνωσης «Νέα Τάξη», που δρούσε υπό την καθοδήγηση των μυστικών υπηρεσιών, για τη βομβιστική επίθεση της οδού Φατεμπενεφρατέλι το 1973: Άμος Σπιάτσι (αξιωματούχος της Ιταλικής SID/ΚΥΠ, συμμέτοχος σε όλες τις τρομοκρατικές ενέργειες από την περίοδο που είχε το βαθμό του ταγματάρχη), Κάρλο-Μαρία Μάτζι (Νέα Τάξη, Βενετία), Τζιόρτζιο Μποφέλι και Φραντσέσκο Νεάμι (Νέα Τάξη, Τεργέστη)

Αυτή η δικαστική απόφαση θα διαδραματίσει αποφασιστικό ρόλο στις δίκες για τη νεοφασιστική Σφαγή στο Μιλάνο (Πιάτσα Φοντάνα, 12 Δεκεμβρίου 1969) και τη Σφαγή στη Μπρέσια (1974).

Οι Αποκαλύψεις του Στρατηγού Μαλέτι, Πρώην αρχηγού της SID

Ο Τζιαν Αντέλιο Μαλέτι, αρχικά επιτελικό στέλεχος της SID (ιταλική ΚΥΠ) και αργότερα επικεφαλής της ιταλικής αντικατασκοπείας (1971), ήταν στρατιωτικός ακόλουθος της Ιταλίας στην Ελλάδα, εργάστηκε για λογαριασμό της αμερικανικής CΙΑ προκειμένου να επιτύχει το πραξικόπημα των συνταγματαρχών (1967). Υπήρξε συντονιστής της χρηματοδότησης του δικτάτορα Παπαδόπουλου από τη μασονική στοά «Π2». Επέστρεψε από την Ελλάδα στην Ιταλία το Σεπτέμβριο 1967, τοποθετήθηκε σε άκρως νευραλγική θέση των ιταλικών μυστικών υπηρεσιών, θέση από την οποία συνεργάστηκε προσωπικά με τις αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες. Καταδικάστηκε ερήμην σε 31 χρόνια φυλάκισης και σήμερα είναι φυγόδικος στη Νότια Αφρική. Πολλοί συγκατηγορούμενοί του, στελέχη της ακροδεξιάς οργάνωσης «Νέα Τάξη», καταδικάστηκαν σε ποινές φυλάκισης από 6 έως 10 χρόνια. Ο απόστρατος στρατηγός Μαλέτι, σε συνέντευξή του στην εφημερίδα «La Republica», 10 αποκαλύπτει ότι:

1) Η CIA ήταν άμεσα αναμεμιγμένη στη συγκρότηση των ακροδεξιών οργανώσεων που ευθύνονται για τρομοκρατικά πλήγματα στην Ιταλία κατά τη δεκαετία του 1970.

2) Η CIA προσπάθησε να υποθάλψει την αναβίωση του ακραίου εθνικισμού και να επιστρατεύσει την άκρα Δεξιά με σκοπό να ανακόψει τη στροφή της ιταλικής και γερμανικής κοινωνίας προς την Αριστερά.

3) Η τρομοκρατική «στρατηγική της έντασης» είχε βούλα ατλαντική. Αυτουργός της δημιουργίας των εστιών έντασης ήταν η CIA, η οποία οργάνωνε τη δράση της και χάραζε γραμμή πλεύσης, βάσει στοιχείων του ΝΑΤΟ.

4) Η CIA, που τότε διέθετε στην Ιταλία το σημαντικότερο σταθμό σε ολόκληρη την Ευρώπη, εφάρμοσε αυτήν την τρομοκρατική «στρατηγικής» κάνοντας χρήση δύο ΝΑΤΟϊκών βάσεων: τη βάση του Αβιάνο (έδρα της ΝΑΤΟϊκής επίθεσης κατά της Γιουγκοσλαβίας το 1999) και τη βάση της Νεάπολης.

5) Η CIA υλοποίησε την τρομοκρατία μέσω διαφόρων ακροδεξιών ομάδων από την Ιταλία και τη Γερμανία. Ο σταθμός της CIA στη Γερμανία υπαγόρευε στις ακροδεξιές ομάδες τον τρόπο δράσης τους, τις προμήθευε με εκρηκτικούς μηχανισμούς και λειτουργούσε ως σύνδεσμος ανάμεσα σε οργανώσεις παρόμοιας ιδεολογίας στην Ιταλία και στη Γερμανία.

6) Οι πολύνεκρες επιθέσεις νεοφασιστών (όπως αυτή στο σταθμό της Μπολόνια με περισσότερους από 89 νεκρούς) σχεδιάστηκαν στο πλαίσιο αυτής της στρατηγική της CIA.

7) Οι τρομοκρατικές ενέργειες της άκρας Δεξιάς κατά τα «μολυβένια χρόνια» της δεκαετίας του 1970 κόστισαν τη ζωή σε περισσότερους από 200 ανθρώπους στην Ιταλία.

8) Οι Ιταλοί πολιτικοί, όπως ο Τζούλιο Αντρεότι και ο πρόεδρος Λεόνε και άλλοι, ενημερώθηκαν με εκθέσεις του τόσο για τις διασυνδέσεις της CIA με τις ακροδεξιές οργανώσεις, όσο και για τα σχέδια πραξικοπήματος στην Ιταλία, στο οποίο εμπλέκονταν ανώτεροι αξιωματικοί των ιταλικών ενόπλων δυνάμεων συνεργαζόμενοι με τη CIA. Αλλά τήρησαν σιγήν ιχθύος.

9) Η CIA βρισκόταν πίσω και από την εγκαθίδρυση της χούντας στην Ελλάδα το 1967 και, εν συνεχεία, προσπάθησε να κάνει στην Ιταλία ό,τι έκανε στην Ελλάδα, όπου το πραξικόπημα των συνταγματαρχών έβγαλε έξω από το παιχνίδι τον Γεώργιο Παπανδρέου.

(ΚΟΥΤΑΚΙ)

25 ΘΕΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ

Η ιδεολογία χτίζει πύργους στον ουρανό. Οι αποδέκτες της διακατέχονται από την καταστροφική αυταπάτη ότι κάποτε θα κατοικήσουν σ’ αυτούς. Οι τεχνικοί της εξουσίας τούς διαχειρίζονται για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους. Και η κοινωνία καταβάλλει το κόστος της συντήρησής τους.

Συνεπώς, επαναλαμβάνοντας για λογαριασμό μου τη δήλωση ότι «μιλώ εξ ονόματός μου και δίνω στον εαυτό μου το δικαίωμα της κριτικής και των προτάσεων» (Κορνήλιος Καστοριάδης), νομιμοποιούμαι να υποστηρίζω ότι «η κοινωνία είναι το προϊόν των αρετών μας και το κράτος των ελαττωμάτων μας» (Τόμας Πέιν), να αποφαίνομαι υπέρ «της ελευθερίας της κοινωνίας και της ανελευθερίας του κράτους» (Καρλ Μαρξ), και να αποστρέφομαι κάθε μορφή βίας που οδηγεί στην ελευθερία του κράτους και στην ανελευθερία της κοινωνίας.

1. Η τρομοκρατία είναι η έσχατη έκφραση του παραληρηματικού ιδεολογικού λόγου. Είναι ιδεολογικός λόγος αναγμένος στον ανώτατο συντελεστή της εξουσίας. Είναι εξουσία στο νιοστό βαθμό. Εξουσία που δεν υπόκειται σε κανέναν κανόνα ή περιορισμό. Εξουσία απόλυτη.

2. Η τρομοκρατία είναι προνομιούχο μέσο και, συγχρόνως, πεδίο άσκησης πολιτικής, σε όλες τις ετερόνομες κοινωνίες όπου η «πολιτική» είναι αποκλειστική υπόθεση των επαγγελματιών πολιτικών. Κι αυτό καθίσταται ολοφάνερο «αν την κρίνουμε από τα αποτελέσματά της και αν δούμε ποιον ευνοούν». Εξ ου και η ανάγκη «να πούμε καθαρά ποιος ασκεί την τρομοκρατία και πώς την χρησιμοποιεί ως θέαμα». (G. Sanguinetti)

3. Η τρομοκρατία είναι το χειρότερο από όλα τα αδιέξοδα της κρατικής επιβολής. Επειδή, σε αντίθεση με τη θεσμοποιημένη εξουσία, η οποία στις δημοκρατικές κοινωνίες υπόκειται στους περιορισμούς των κανόνων και των νόμων (πράγμα που σημαίνει ότι υπάρχει πάντοτε η δυνατότητα οι νόμοι και οι κανόνες να λειτουργήσουν και εναντίον της εξουσίας), η εξουσία της τρομοκρατίας δεν υπόκειται στον περιορισμό κανενός κανόνα ή νόμου: Νόμος και κανόνας της είναι τα προϊόντα της παρανοϊκής εξουσιοφρένειας που πλήττει τους εγκεφάλους και τα εκτελεστικά όργανα της τρομοκρατίας, και μέσο της το περίστροφο και η βόμβα.

4. H τρομοκρατία ενεργοποιεί τα πιο πρωτόγονα αντανακλαστικά των ανθρώπων και τους κάνει να προτιμούν την ασφάλεια της δουλείας από τους κινδύνους της ελευθερίας. Χάρη στην εξουσιαστική κατασκευή της τρομοκρατίας, η κοινωνία βρίσκεται «νομίμως» εγκλωβισμένη στις επιλογές της εξουσίας και σπρώχνεται να «συναινεί» στην επιδίωξη της εξουσίας για μετασχηματισμό του κράτους δικαίου και πρόνοιας σε κράτος ασφάλειας και «θεραπείας», στο οποίο επιβάλλεται η πλήρης συμμόρφωση των πολιτών με τη σταδιακή καθιέρωση ενός ποινικού δικαίου που βασίζεται στην υποψία.

5. Η τρομοκρατία είναι συνυφασμένη με την ιστορική, πολιτική και ιδεολογική παράδοση όλων των ολοκληρωτικών κινημάτων και χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον από τον μπολσεβικισμό, το φασισμό, το ναζισμό αλλά και τις φιλελεύθερες δημοκρατικές ολιγαρχίες. Αυτό αποδεικνύει ότι δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ «αριστερής» και «δεξιάς» τρομοκρατίας. Η τρομοκρατία είναι πάντοτε αντιδραστική.

6. Η τρομοκρατία είναι ένα από τα παραπροϊόντα της εξουσιαστικά χειραγωγούμενης νηπιακής σκέψης και πράξης ορισμένων επαγγελματιών «σωτήρων», οι οποίοι δρουν είτε υπό την επίδραση μιας ψευτοεπαναστατικής αυταπάτης είτε υπό το βάρος της απελπισίας μιας παραπαίουσας εξουσίας, με κοινό τους χαρακτηριστικό την καθυπόταξη των μέσων στο σκοπό, ο οποίος είναι, πάντοτε και αυταπόδεικτα, «άγιος».

7. Η τρομοκρατία ως μέσο άσκησης πολιτικής εφαρμόζεται είτε αμέσως, με τη δράση πρακτόρων των αυτονομημένων παράλληλων μυστικών υπηρεσιών, είτε εμμέσως, με την «τηλεκατεύθυνση» διαφόρων ατόμων ή ομάδων που έχουν δήθεν «αντικρατικό» προσανατολισμό.

8. Τα επιτελικά όργανα της τρομοκρατίας βρίσκονται σε ορισμένα αυτονομημένα τμήματα των μυστικών υπηρεσιών της κρατικής εξουσίας, που είναι επιφορτισμένες με το καθήκον της εμπέδωσης και συντήρησης της καθεστωτικής σταθερότητας με ενέργειες και μέσα που υπερβαίνουν τα όρια της νομιμότητας και διαφεύγουν παντός κοινωνικού και πολιτικού ελέγχου. «Η τρομοκρατία είναι το κράτος, δηλαδή ένα από τα πολλά ένοπλα παρακλάδια του». (G. Sanguinetti)

9. Τα εκτελεστικά όργανα της τρομοκρατίας ή είναι πράκτορες των μυστικών υπηρεσιών ή είναι αφελείς «κοινωνικοί αναμορφωτές» που μπορεί να διακατέχονται από την αυταπάτη ότι εξυπηρετούν τα «ύψιστα συμφέροντα του λαού, της φυλής, του έθνους, του προλεταριάτου ή της επανάστασης», ενώ στην πραγματικότητα τηλεκατευθύνονται από ειδικά αυτονομημένα τμήματα των μυστικών υπηρεσιών και συνεργούν στην πλήρη καθυπόταξη της κοινωνίας στην κρατική εξουσία.

10. Η τρομοκρατία, ανεξάρτητα από το εάν ασκείται από ή «εναντίον» της κρατικής εξουσίας, οδηγεί πάντοτε στην αποτελμάτωση της κοινωνίας και της Ιστορίας και κατατείνει στην οικοδόμηση ενός εφιαλτικού σύμπαντος που κυριαρχείται από ένα ποινικό «δίκαιο» βασισμένο στην υποψία.

11. Πρώτο καθήκον κάθε εξουσίας που βρίσκεται σε κρίση είναι η κατασκευή μιας απειλής, από την οποία η κρατική εξουσία αναλαμβάνει εργολαβικά να «προστατεύσει» την κοινωνία, ψαλιδίζοντας τις ελευθερίες της. Γιατί δεν υπάρχουν «παροχές υπηρεσιών» χωρίς κόστος.

12. Η απειλή της τρομοκρατίας είναι άκρως αποτελεσματική, με διασφαλισμένη την ικανότητα να πλήττει οποιονδήποτε, οτιδήποτε, οπουδήποτε. Η τρομοκρατία είναι ο ιδανικός βραχίονας της εξουσίας, μέσω του οποίου νομιμοποιείται η τρομοκρατία του κράτους πάνω στην κοινωνία. Γι’ αυτό, ακόμη και εάν δεν υπήρχε η τρομοκρατία, η εξουσία θα ήταν υποχρεωμένη να την εφεύρει.

13. Με διαπιστωμένα τα σημάδια της επερχόμενης κρίσης, οι επαγγελματίες διαχειριστές της κρατικής εξουσίας ανακάλυψαν και στα καθ’ ημάς τη δήθεν «αντικρατική» τρομοκρατία, προκειμένου να της αντιτάξουν την κρατική «αντιτρομοκρατική» τρομοκρατία.

14. Η αυταρχική «δημοκρατία», ως μόνη απάντηση των διαχειριστών της κρατικής εξουσίας στην κρίση του κράτους δικαίου και πρόνοιας, και η τρομοκρατία, ως προνομιούχο μέσο για να εξασφαλιστεί η αναγκαία «σύγκλιση των κομμάτων», με τρόπο ώστε να επιτευχθεί η εξάλειψη κάθε «ριζικής αντιπολίτευσης», σηματοδοτούν το δρόμο που επέλεξε ο φιλελεύθερος ολιγαρχικός καπιταλισμός για να βγει από την πολυδιάστατη οικονομική, πολιτική, ιδεολογική, πολιτιστική και οικολογική κρίση του.

15. Οι δολοφονίες ορισμένων περιστασιακών θυμάτων από διάφορες βαθμίδες του διαχειριστικού προσωπικού της εξουσίας, διαλεγμένα με άγνωστα κριτήρια από ορισμένα, επίσης άγνωστα, αυτονομημένα τμήματα του αδιαφανούς δικτύου των παράλληλων μυστικών υπηρεσιών, προετοίμασαν μεθοδικά το έδαφος για τη νομοθετική αναγωγή ολόκληρης της κοινωνίας σε όμηρο στα χέρια της εξουσίας.

16. Η κρατική εξουσία έχει το μονοπώλιο της νόμιμης βίας. Όταν όμως η νόμιμη βία αποδεικνύεται ανεπαρκής, τότε προσφεύγει στην τρομοκρατία, την οποία όλοι ψάχνουνε ματαίως. Γιατί άπαξ και «εφευρέθηκε» η κρατική εξουσία, μόνο διανοητικά υπολειπόμενοι μπορούν να επιμένουν να ανακαλύψουν ξανά την… Αμερική.

17. Η τρομοκρατία είναι ο λόγος ύπαρξης και το πεδίο δράσης διαφόρων αυτονομημένων τμημάτων των μυστικών υπηρεσιών της κρατικής εξουσίας, τα οποία συνθέτουν ένα παράλληλο δίκτυο για την εξυπηρέτηση των εξουσιαστικών σκοπιμοτήτων και αναγκών που απαιτούν υπέρβαση του υφιστάμενου πλαισίου νομιμότητας.

18. Η κρατική και η «αντικρατική» τρομοκρατία αποτελούν τις δύο όψεις του πλέον προνομιούχου μέσου άσκησης πολιτικής σε περιόδους κρίσης.

19. Η αλληλεπίδραση μεταξύ κρατικής και «αντικρατικής» τρομοκρατίας βασίζεται στην ακραία ιδεολογικοποίηση της υφιστάμενης πραγματικότητας, μέσω της οποίας καθίσταται δυνατή η «ακύρωση» της πραγματικότητας και η υποκατάστασή της από τις ιδεολογικές απεικονίσεις της.

20. Οι διαχειριστές της εξουσίας μεριμνούν για τη διαρκή ενίσχυση των αρμοδιοτήτων των διωκτικών αρχών. Οι μηχανισμοί καταστολής ενδυναμώνονται και αναπτύσσονται ως κακοήθης νεοπλασία. Τα ατομικά δικαιώματα και οι πολιτικές ελευθερίες συρρικνώνονται. Παρ’ όλα αυτά, η τρομοκρατία αποδεικνύεται «άλυτο αίνιγμα» για τις διωκτικές αρχές, γιατί, απλούστατα, όταν ο διώκτης και ο διωκόμενος ταυτίζονται, η σύλληψη του διωκόμενου είναι αδύνατη.

21. Η δηλωμένη «αδυναμία» της κρατικής εξουσίας να προσεγγίζει τα καθοδηγητικά και (πολλές φορές) τα εκτελεστικά, όργανα της τρομοκρατίας είναι ευθέως ανάλογη με τη δυνατότητά της να «αποικιοποιεί» τρομοκρατικά ολόκληρη την κοινωνία.

22. Η απόδειξη της επάρκειας του νομοθεσίας και της αστυνομίας για την αντιμετώπιση της τρομοκρατίας είναι ασύμφορη από εξουσιαστική άποψη, γιατί αφήνει έκθετη την απαίτηση για ειδικούς «αντιτρομοκρατικούς» νόμους και υπηρεσίες. Γι’ αυτό και είναι ανάγκη να «αποδεικνύεται» συνεχώς η ανεπάρκεια και η αναποτελεσματικότητα και της νομοθεσίας και της αστυνομίας.

23. Οι διωκτικές αρχές είναι ευκολότερο και βολικότερο να συλλαμβάνουν τους «συνήθεις υπόπτους» και να τους εμφανίζουν ως τρομοκράτες, παρά να τα βάζουν με τους αληθινούς τρομοκράτες, τους ικανούς επαγγελματίες εκτελεστές, που είναι η σαρξ εκ της σαρκός της εξουσίας τους.

24. Οι διωκτικές αρχές υποφέρουν από εναλλασσόμενες κρίσεις μανίας και κατάθλιψης. Μετά τη διάχυτη ευφορία από τη σύλληψη κάποιων «συνήθων υπόπτων», ακολουθεί πάντοτε η κατάθλιψη του «τίποτα» των πραγματικών τρομοκρατών.

25. H κρατική διαχείριση του τρόμου και της αυταπάτης είναι το λυμένο αίνιγμα της διαλεκτικής της εξουσίας και της τρομοκρατίας. «Το κράτος είναι ο αυτουργός και ο αποκλειστικός ωφελημένος από τη σύγχρονη τεχνητή τρομοκρατία… Την τρομοκρατία τη διευθύνει η εξουσία, κι όποιος θέλει την εξουσία, πρέπει να αποδείξει πως ξέρει να διευθύνει την τρομοκρατία». (G. Sanguineti)

O ΚΛΕΑΝΘΗΣ ΓΡΙΒΑΣ (γεν. 1944) είναι ψυχίατρος-νευρολόγος, Διδάκτωρ ψυχιατρικής της Ιατρικής Σχολής του ΑΠΘ, με σπουδές στην Κοινωνιολογία. Υπήρξε συνεργάτης πολλών περιοδικών και εφημερίδων, μεταξύ των οποίων και η Ελευθεροτυπία (για 15 χρόνια μέχρι τις 4-2-2002). Συντάκτης της Έκθεσης για τα Ναρκωτικά της Ειδικής Επιτροπής του Ιατρικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης (1986) και συγγραφέας 19 βιβλίων με θέμα τη δημόσια υγιεινή, την ψυχιατρική, τα ναρκωτικά, την τρομοκρατία και την ιστορία.

1 A. Franceschini & G. Fasanella: Τι είναι οι Ερυθρές Ταξιαρχίες (Μιλάνο 2004, Αθήνα 2006).

2 Δ. Δεληολάνης: «Οι διεθνείς διαδρομές της Ελληνικής Χούντας» (περ. Τετράδια, τχ. 43 / 1999) και «Το Ιταλικό Κ.Κ. και η 21η Απριλίου» (περ. Τετράδια, τχ. 45 / 2000).

3 Sunday Independent, 11/11/1990.

4 Independent, 10/11/1990.

5 Irish Times, 15/11/1990.

6 Independent, 10/11/1990.

7 Independent, 10/11/1990.

8 Independent, 10/11/1990.

9 Irish Times, 15/11/1990.

10 Καθημερινή, 5/8/2000. Associated Press, 4/8/2000. ΑΠΕ, 5/8/2000.