Παρασκευή 26 Αυγούστου 2011

Analyzing Wireshark logs

Analyzing Wireshark logs

Κυριακή 21 Αυγούστου 2011

Ναός Απόλλωνα Λευκάτα


Στο νότιο άκρο της Λευκάδας απλώνεται η χερσόνησος και το ακρωτήρι του Λευκάτα (ύψους 60 μέτρων, η «λευκή πέτρη» του Ομήρου). Από εκεί αρχίζουν οι απόκρημνες και πιο εντυπωσιακές δυτικές ακτές του νησιού. Το τοπίο ορεινό και άγριο, κατεβαίνει ως την άκρη της θάλασσας, εκεί που τα κάτασπρα βράχια παλεύουν με το Ιόνιο πέλαγος. Άγρια και συναρπαστική η ομορφιά αυτού του τοπίου που ο επισκέπτης πλησιάζει από τη θάλασσα ή από τη στεριά. Εδώ, στη μύτη του Λευκάτα ο μύθος θέλει την ποιήτρια Σαπφώ να δίνει τέλος στη ζωή της απελπισμένη από το πάθος του έρωτα. Αυτά τα λευκά βράχια βάφτισαν και το νησί Λευκάδα. Αυτή είναι μια από τις πολλές εκδοχές για την προέλευση του ονόματός του. 
Φάρος του Λευκάτα χτισμένος το 1890 
πάνω στον ιερό ναό του Λευκάτα Αππόλων

Εκεί βρίσκεται ο φάρος του Λευκάτα, ο οποίος χτίστηκε πάνω σε αρχαίο ναό αφιερωμένο στον Απόλλωνα. Το ιερό του Λευκάτα Απόλλωνα ήταν γνωστό σε όλο τον αρχαίο κόσμο. Κάθε χρόνο γίνονταν γιορτές πανελλήνιες προς τιμήν του θεού. Ήταν προστάτης των ναυτικών, γιατρός του σώματος και της ψυχής. Για αυτό και οι αρχαίοι πίστευαν ότι πηδώντας από τα βράχια αυτά η ψυχή απελευθερωνόταν από το βάρος των παθών και εξιλεωνόταν από τις αμαρτίες. Σήμερα ελάχιστα ίχνη του αρχαίου ναού διακρίνονται κάτω από το φάρο. Το τοπίο όμως είναι τόσο εντυπωσιακό, που μεταδίδει στον επισκέπτη τη μαγεία του μυστηριακού χαρακτήρα του.

Σάββατο 20 Αυγούστου 2011

The Crimean War Documentary

The Crimean War

Πέμπτη 18 Αυγούστου 2011

Η Βενιζελική "εθνική άμυνα" και τα αιματηρά γεγονότα στην Χαλκιδική (Σεπτέμβριος 1916)

Βρισκόμαστε στην κορύφωση του Εθνικού Διχασμού τον Αύγουστο του 1916, όταν δηλαδή οι γερμανοβούλγαροι είχαν καταλάβει την Καβάλα και είχε ιδρυθεί η "εθνική άμυνα" στην Θεσσαλονίκη από φανατικούς Βενιζελικούς (Ζυμβρακάκης, Μαζαράκης, Αργυρόπουλος, Ζάννας, Χριστοδούλου) με σκοπό να σύρει την νόμιμη Ελληνική βασιλική κυβέρνηση των Αθηνών που ως τότε ήταν ουδετερόφιλη, στο πλευρό της Αντάντ. Η "Άμυνα" είχε από την πρώτη στιγμή την άφθονη υλική και οικονομική υποστήριξη του Γάλλου στρατηγού Σαράιγ. Η σημαντικότερη προτεραιότητα της "άμυνας" ήταν να επιστρατεύσει τις ελληνικές περιοχές που βρίσκονταν υπό τον έλεγχο της, δημιουργώντας στρατιωτικές μονάδες ώστε να προσφέρει υπηρεσίες στην Αντάντ και να εδραιώσει την θέση της που έμοιαζε τότε αρκετά επισφαλής.

ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ

Η σημαντικότερη περιοχή που για γεωγραφικούς κυρίως λόγους θα μπορούσε εύκολα να τεθεί υπό τον έλεγχο της "άμυνας", ήταν η Χαλκιδική. Έτσι λοιπόν οι "αμυνίτες" απέστειλαν τον λοχαγό Γεώργιο Κονδύλη με 200 άνδρες να καταλύσει τις Αρχές και να επιστρατεύσει τους κατοίκους της. Ο Κονδύλης έφτασε στην Γαλάτιστα στις 7 Σεπτεμβρίου όπου συνάντησε όμως την σταθερή άρνηση των κατοίκων να στρατευθούν. Η απάντηση του ήταν να καταλύσει πλήρως την έννομη τάξη και να συλλάβει τους σημαντικότερους προκρίτους της πόλης που αντιστέκονταν, τους οποίους διαπόμπευσε στους δρόμους της πόλης κρεμώντας στους λαιμούς τους πινακίδες με την λέξη "προδότης" πριν τους κλείσει φυλακή.

Ο Κονδύλης συνέχισε την πορεία του στον Πολύγυρο όπου επίσης κατέλυσε τις νόμιμες αρχές του τόπου κατάσχοντας το επαρχιακό ταμείο. Όσο όμως καταγινόταν με αυτά, έμαθε ότι βασιλόφρονες επίστρατοι είχαν αφοπλίσει τους στρατιώτες που είχε αφήσει στην Γαλάτιστα. Ενισχυμένος με 200 άνδρες που του στάλθηκαν από την Θεσσαλονίκη, ο Κονδύλης επέστρεψε ανατρέποντας εύκολα τους ανοργάνωτους επίστρατους που είχαν στην μάχη αυτή 11 νεκρούς. Αφού ανακατέλαβε την Γαλάτιστα, ο Κονδύλης εκτέλεσε με συνοπτικές διαδικασίες τρεις από τους επίστρατους που συνέλαβε (Σαραφιανός, Κυμουρτζής, Πανέλας). Την ίδια μέρα οι "αμυνήτες" εκτέλεσαν τον επίστρατο Δημήτριο Στίνη ενώ τραυμάτισαν στα πόδια τον Κωνσταντίνο Κατάκαλο, τον Άγγελο Καραμεσάλα και τον Διαμαντή Σαφουρλά. Φυλακίστηκαν τουλάχιστον 20 πολίτες με τον βουλευτή Ιωάννη Τραιανό ανάμεσα τους. Η σκληρότητα του Κονδύλη οδήγησε όλους τους εφέδρους στα όρη εγκαταλείποντας οικείες και εργασίες. Στις 11 Σεπτεμβρίου ο Κονδύλης εξέδωσε την εξής διαταγή προς τους κατοίκους της Γαλάτιστας:


"....Εκτελούντες απόφασιν της εθνικής αμύνης ημείς ο αρχηγός του στρατού της Χαλκιδικής επικηρύσσω τας κεφαλάς των πρωταιτίων: 1)Θ. Κατά, 2)Χριστ. Καραπλιάφη, 3)Λ. Τσαμπούρη, 4)Γ. Τσαμπούρη, 5)Στ. Σπανού, 6)Μ. Κουραμπότα.

Εις εκείνον όστις θα φονεύση η θα καταδώση εις τον στρατόν μας έναν επικυρηγμένον τούτων, θα δοθεί αμοιβή δραχμών 1000. Οι οικείαι των επικυρηγμένων θα κατεδαφισθώσιν εντός της σήμερον και η περιουσία των θα δημευθεί και αι οικογένειαι των θα απελαθώσιν. Απαγορευεται προς πάντας τους κατοίκους της Χαλκιδικής να χαιρετώσι, προστατευσωσι και τροφοδοτώσι τους επικηρυσσομένους. Ο παραβάτης της παρούσης θα υποστή την βαρυτέραν των ποινών."

Επειδή όμως η επιστράτευση δεν προχωρούσε ικανοποιητικά, ο Κονδύλης συνέλαβε πολλές μητέρες και γυναίκες επιστράτων (Αν. Ζαμπάνη, Τρ. Τσακνή, Μαρία Κοτσάνη, Μαρία Χαλάτη). Σε μερικές δε περιπτώσεις αμυνήτες βασάνισαν απάνθρωπα 2 γυναίκες (Κυβέλη Κασσάνδρου, Ασπασία Τέλιου) για να τις αποσπάσουν την τοποθεσία όπου βρίσκονταν οι άνδρες τους. Στις 13 Σεπτεμβρίου οι αμυνήτες επιτέθηκαν στο χωριό βασιλικά και στις 14 Σεπτεμβρίου στην Νικήτη όπου πέταξαν σε χαράδρα τον Αθανάσιο Αναγνωσταρά καίγοντας τις προίκες από τις 2 αδερφές του καθώς και όλα τα έπιπλα της οικείας του. Επίσης έκαψαν τα έπιπλα από τα σπίτια όσων δημοσίων υπαλλήλων που αρνούμενοι να προσχωρήσουν στο κίνημα αναχώρησαν για την Λάρισα.

Στις τελευταίες μέρες του Σεπτεμβρίου, ο Κονδύλης είχε χάσει εντελώς τον έλεγχο των πράξεων του, καθώς δεν πετύχαινε το αποτέλεσμα που ήθελε να δείξει στην Αμυνήτικη Διοίκηση ως νέος φέρελπις αξιωματικός που μόλις είχε αναδειχθεί. Έτσι στις 18 Σεπτεμβρίου απαγχόνισε τον Γρηγόριο Συνάπαλο από την Βαβδο, απαγχόνισε τον 70χρονο ιερέα του χωριού Σταυρός και τον αστυνομικό σταθμάρχη Ορμυλίας Αντώνιο Πατριαρχέα. Τον χορό του αίματος έκλεισε η εκτέλεση του έφεδρου λοχία Σταυρου Χαρδαλιά από την Επανομή. Το τελευταίο κατασταλτικό μέτρο που δοκιμάστηκε από την νέα προσωρινή Κυβέρνηση της τριανδρίας Βενιζέλου - Κουντουριώτη - Δαγκλή που εγκαταστάθηκε στην Θεσσαλονίκη στις 26 Σεπτεμβρίου, ήταν η απομόνωση της επαρχίας και η στέρηση ανεφοδιασμού της ώστε να λυγίσει από την πείνα.

Όταν ούτε αυτή η τακτική απέδωσε, τότε η αποτυχία αποδόθηκε στον Κονδύλη που αντικαταστάθηκε με Συνταγματάρχη Χατζηιωάννου. Τότε η "τριανδρία" έκανε μια επίθεση φιλίας στους κατοίκους της Χαλκιδικής στέλνοντας 500 σακιά αλεύρι με τον μετριοπαθή Θεμιστοκλή Σοφούλη και δίνοντας διορία ενός μηνός σε όλους τους φυγάδες να παρουσιαστούν στον αμυνήτικο στρατό. Πολλοί φυγάδες ξεγελάστηκαν επιστρέφοντας στα σπίτια τους. Δεν υπολόγισαν σωστά. Στις 17 Δεκεμβρίου ο παλαιός μακεδονομάχος και φανατικός Βενιζελικός Παυλος Γύπαρης με ένα τάγμα υπό τον αντ/σχη Μπαρτζώκα, επιτέθηκε και κατέλαβε αιφνιδιαστικά τον Πολύγυρο, συλλαμβάνοντας πολλούς φυγάδες που είχαν επιστρέψει στα σπίτια τους, από τους οποίους οι περισσότεροι φυλακίστηκαν η ξυλοκοπήθηκαν ανηλεώς. Η πόλη λεηλατήθηκε για τρεις μέρες. Τα ίδια περίπου γεγονότα έλαβαν χώρα και στην Αρναία.

Οι λόγοι της επίμονης άρνησης των κατοίκων της Χαλκιδικής να στρατευθούν ήταν πολλοί και κάποιοι από αυτούς μάλλον εύλογοι. Κατ΄ αρχάς η "εθνική άμυνα" ειδικά στα πρώιμα στάδια της που δεν είχε επικεφαλής τον Βενιζέλο, δεν συμβόλιζε την νομιμότητα αλλά έμοιαζε με ένα αμφίβολης εγκυρότητας ξενοκίνητο πραξικόπημα. Παράλληλα η πλειοψηφία των πολιτών της Χαλκιδικής ήταν αντιβενιζελικής πολιτικής προέλευσης, καθώς στις προηγούμενες εκλογές οι Βενιζελικοί δεν είχαν εκλέξει ούτε έναν βουλευτή εκεί. Είναι επίσης εύλογο πως το κάλεσμα σε οποιονδήποτε πόλεμο (πόσο μάλλον έναν Παγκόσμιο) δεν είναι κάτι που οι πολίτες γενικά δέχονται ευμενώς. Πόσο μάλλον όταν αυτό το κάλεσμα δεν γίνεται με επίκληση στον πατριωτισμό, αλλά με την χρησιμοποίηση βάρβαρων και βίαιων εξαναγκαστικών μέτρων. Παράλληλα οι οργανώσεις των "επιστράτων" (παρακρατικές οργανώσεις φανατικών βασιλοφρόνων που είχαν οργανωθεί από τον Ιωάννη Μεταξά) είχαν εργαστεί εντατικά και είχαν προπαγανδίσει με επιτυχία τις θέσεις των αντιβενιζελικών σε πανελλαδική κλίμακα. Επίσης οφείλουμε να αναφέρουμε ότι η αντίσταση στους Βενιζελικούς δεν εκδηλώθηκε σε όλες τις πόλεις της Χαλκιδικής αλλά κυρίως στον Πολύγυρο, στην Γαλάτιστα και στην Αρναία.

Η ΑΠΟΨΗ ΤΩΝ ΒΕΝΙΖΕΛΙΚΩΝ ΙΣΤΟΡΙΚΩΝ ΓΙΑ ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΣΤΗΝ ΧΑΛΚΙΔΙΚΗ

Η παραπάνω εξιστόρηση των γεγονότων βασίζεται σε τέσσερις πηγές. Στα δημοσιεύματα της εφημερίδας "Σκριπ" αντιβενιζελικής κατεύθυνσης, στα επίσημα ανακοινωθέντα της "Ηνωμένης Αντιπολίτευσης" το 1920 μετά την άρση της βενιζελικής λογοκρισίας, στο έργο του αντιβενιζελικού Ν. Γερακάρη "σελίδες εκ της συγχρόνου ιστορίας", στις ανακρίσεις και στην επίσημη δικαστική έρευνα που έγινε από τον συνταγματάρχη Γ. Μπασακάρη το 1921.

Θα ήταν όμως μονομερές να αναφερθούμε μόνο σε αντιβενιζελικές πηγές ώστε να επιβεβαιώσουμε την σκληρότητα και την καταστολή που βίωσαν οι κάτοικοι της Χαλκιδικής από τους βενιζελικούς. Αντί για αυτό θα αναφερθούμε και σε δύο χρήσιμες μαρτυρίες φιλοβενιζελικών Ιστορικών.

Ο πρώτος είναι ο δημοσιογράφος Γεώργιος Βεντήρης, στενός προσωπικός του Ελ. Βενιζέλου και συγγραφέας του σημαντικού φιλοβενιζελικού έργου "Η Ελλάς του 1910-1920" εκδ. Ίκαρος. Ο Βεντήρης λοιπόν, τα αιματηρά γεγονότα που περιγράψαμε τα απορρίπτει ως τερατώδη μυθεύματα και ψεύδη των βασιλοφρόνων (μόνο 30 σπίτια πυρπολήθηκαν, ένας προδότης των Τούρκων (Συνάπαλος) απαγχονίστηκε και οι συγγενείς των πρωταιτίων εξορίστηκαν στην Μυτιλήνη). Κατά τον ίδιο, όχι μόνο ο Κονδύλης δεν έπραξε τίποτε μεμπτό, αλλά υπήρξε και θύμα των επιθέσεων των κατοίκων της Χαλκιδικής. Ο Κονδύλης, σύμφωνα με τον Βεντήρη, συγχώρησε 2 φορές τις επιθέσεις αυτές και έδειξε σπάνια μεγαλοψυχία και πολιτικότητα στην αντιπατριωτική στάση των στασιαστών. Και τελειώνει ο έλλην Ιστορικός:

"...συνέβησαν γεγονότα, άλλα θλιβερά, άλλα αξιοκατάκριτα. Ερμηνεύονται όλα όταν ληφθεί υπ΄ όψιν ο φανατισμός του εμφυλίου. Πάντως οι υπερβασίες των στρατιωτών της Αμύνης δεν είχαν αφορμή απάνθρωπα δήθεν ένστικτα..." 

Δεύτερη μαρτυρία είναι αυτή του φιλοβενιζελικού Φοίβου Γρηγοριάδη ο οποίος αναφέρει:

"Φοβερός εμφανίζεται στην Χαλκιδική ο Γεώργιος Κονδύλης. Του καταλογίζουν άγρια βασανιστήρια μανάδων για να εμφανισθούν οι κρυμμένοι γιοί τους. Απαγχόνισε και έναν Συνάπαλο από την Γαλάτιστα με συνοπτικές διαδικασίες. Τελάληδες κάλεσαν τον κόσμο να μαζευτή να δη που θα δικασθή και θα καταδικασθή ο λιποτάκτης. Έκλαιγε ο κόσμος όταν ο καταδικασμένος πήγαινε στην αγχόνη...."

Τα συμπεράσματα δικά σας....

ΠΗΓΕΣ

-Χρήστος Βήττος, Ο εθνικός διχασμός και η Γαλλική κατοχή (1915-1920), εκδ. Όλυμπος

-Φοίβος Γρηγοριάδης, Διχασμός - Μικρά Ασία, εκδ. Κεδρηνος

-paleohori-halkidiki.blogspot.com/2008/05/blog-post_6755.html (πολύ σύντομη αναφορά στα γεγονότα)
istorikathemata.com

Τετάρτη 17 Αυγούστου 2011

Κωνσταντίνος Καβάφης «Ἀς Φρόντιζαν»


Κωνσταντίνος Καβάφης «Ἀς Φρόντιζαν»

Κατήντησα σχεδόν ἀνέστιος καί πένης.
Αὐτή ἡ μοιραία πόλις, ἡ Αντιόχεια
όλα τά χρήματα μου τά ‘φαγε:
αυτή ἡ μοιραία μέ τόν δαπανηρό της βίο.

Ἀλλά εἶμαι νέος καί μέ ὑγείαν ἀρίστην.
Κάτοχος τῆς ἑλληνικής θαυμάσιος
(ξέρω και παραξέρω Ἀριστοτέλη, Πλάτωνα∙
τί ρήτορας, τί ποιητάς, τί ὅ,τι κι ἄν πεῖς).
Ἀπό στρατιωτικά ἔχω μιάν ἰδέα,
κ’ ἔχω φιλίες μέ ἀρχηγούς τῶν μισθοφόρων.
Εἶμαι μπασμένος καμπόσο καί στά διοικητικά.
Στην Ἀλεξάνδρεια ἔμεινα ἕξι μήνες, πέρσι∙
κάπως γνωρίζω (κ’ εἶναι τοῦτο χρήσιμον) τά ἐκεῖ:
τοῦ Κακεργέτη βλέψεις καί παληανθρωπιές, καί τά λοιπά.

Ὅθεν φρονῶ πώς εἶμαι στά γεμάτα
ἐνδεδειγμένος γιά νά ὑπηρετήσω αὐτήν τήν χώρα,
τήν προσφιλῆ πατρίδα μου Συρία.

Σ’ ὅ,τι δουλειά μέ βάλουν θά πασχίσω
νά εἶμαι στήν χώρα ὠφέλιμος. Αὐτή εἶν’ ἡ πρόθεσίς μου.
Ἄν πάλι μ’ ἐμποδίσουνε μέ τά συστήματά τους –
τούς ξέρουμε τούς προκομένους: νά τά λέμε τώρα;
ἄν μ’ ἐμποδίσουνε, τί φταίω ἐγώ.

Θ’ ἀπευθυνθῶ πρός τόν Ζαβίνα πρῶτα,
κι ἄν ὁ μωρός αὐτός δέν μ’ ἐκτιμήσει,
θά πάγω στόν ἀντίπαλό του, τον Γρυπό.
Κι ἄν ὁ ἠλίθιος κι αὐτός δέν μέ προσλάβει,
πηγαίνω παρευθύς στόν ‘Υρκανό.

Θά μέ θελήσει πάντως ἕνας ἀπ’ τους τρεῖς.

Κ’ εἶν’ ἡ συνείδησίς μου ἥσυχη
γιά τό ἀψήφιστο τῆς ἐκλογῆς.
Βλάπτουν κ’ οἱ τρεῖς τους τήν Συρία τό ἴδιο.

Ἀλλά, κατεστραμμένος ἄνθρωπος, τί φταίω ἐγώ.
Ζητῶ ὁ ταλαίπωρος να μπαλωθῶ.
Ἀς φρόντιζαν οἱ κραταιοί θεοί
να δημιουργούσαν ἕναν τέταρτο καλό.
Μετά χαρᾶς θά πήγαινα μ’ αὐτόν.

[1930]

Αντιόχεια: Η Αντιόχεια ήταν η πρωτεύουσα του αρχαίου κράτους της Συρίας και ιδρύθηκε από το στρατηγό του Μεγάλου Αλεξάνδρου Σέλευκο Ά το Νικάτορα στα τέλη του 4ου αιώνα π.Χ. προς τιμήν του πατέρα του Αντίοχου. Η Αντιόχεια σήμερα ανήκει στην Τουρκία.
Κακεργέτης: Προσωνύμιο του Πτολεμαίου Η΄ Ευεργέτη Β΄ (182-116 π.Χ.) της Αιγύπτου. Ο
Κακεργέτης (ή αλλιώς ο Φύσκων) ήταν ο όγδοος Φαραώ της δυναστείας των Πτολεμαίων (15ος και τελευταίος ήταν ο Καισαρίωνας, ο γιος της Κλεοπάτρας της Ζ΄). Πήρε την εξουσία μετά το θάνατο του αδερφού του Πτολεμαίου Στ΄, ενώ, παράλληλα, παντρεύτηκε τη χήρα του Πτολεμαίου Στ΄, και αδερφή τους, Κλεοπάτρα Β΄ και δολοφόνησε τον ανιψιό του. Στη συνέχεια παντρεύτηκε και τη μια από τις δύο κόρες της Κλεοπάτρας Β’ την Κλεοπάτρα Γ΄, που ήταν παράλληλα και ανιψιά του. Όταν η Κλεοπάτρα Β΄ το 131 π.Χ. ξεκίνησε επανάσταση εναντίον του συζύγου και αδερφού της, εκείνος σκότωσε το γιό τους Πτολεμαίο Μεμφίτη, που ήταν τότε δεκατεσσάρων ετών, τον τεμάχισε και της έστειλε τα κομμάτια του σα δώρο γενεθλίων. Η Κλεοπάτρα Β΄ παρόλα αυτά το 124 π.Χ. επέστρεψε στον Πτολεμαίο Η΄ κι έμεινε κοντά του μέχρι το θάνατό του το 116 π.Χ.
Οι διεκδικητές του θρόνου της Συρίας:
Ζαβίνας: Ο Αλέξανδρος Β΄ Ζαβίνας (Ζαβίνας σημαίνει αυτός που αγοράστηκε) υποστηρίχτηκε από τον Πτολεμαίο Η΄ τον Κακεργέτη, ως δήθεν γιος του Αλέξανδρου Α΄ Βάλα (ηγεμόνα της Αυτοκρατορίας των Σελευκιδών από το 150 έως το 146 π.Χ.), για να διεκδικήσει την εξουσία της Αυτοκρατορίας των Σελευκιδών εις βάρος του Δημητρίου Β΄ του Νικάτορα. Η διαμάχη που είχε ξεσπάσει ανάμεσα στην Κλεοπάτρα Β΄ και το σύζυγο –και αδερφό- της Πτολεμαίο Η΄ είχε αντίκτυπο και στη Συρία, καθώς ο Δημήτριος ο Νικάτωρ πήρε το μέρος της Κλεοπάτρας αφού είχε παντρευτεί την κόρη της την Κλεοπάτρα τη Θεά (που βασίλευε στη Συρία κατά τη διάρκεια των εμφύλιων διαμαχών), ενώ ο Ζαβίνας είχε την υποστήριξη του Πτολεμαίου Η΄ (του Κακεργέτη). Ο Ζαβίνας κατόρθωσε να κυβερνήσει κάποιες περιοχές της Συρίας από το 128 π.Χ. μέχρι το 123 π.Χ. οπότε και εκτελέστηκε. Ο Ζαβίνας μάλιστα ηττήθηκε από τον Αντίοχο Η΄ το Γρυπό, το γιο του Δημητρίου Β΄ του Νικάτορα.
Γρυπός: Ο Αντίοχος Η΄ ο Γρυπός (αυτός δηλαδή που έχει γαμψή μύτη) υπήρξε ηγεμόνας της Αυτοκρατορίας των Σελευκιδών από το 125 π.Χ. έως το 96 π.Χ. ήταν γιος του Δημήτριου Β΄ του Νικάτορα και της Κλεοπάτρας της Θεάς, την οποία ανάγκασε να πιει το δηλητηριασμένο κρασί που πήγε να του προσφέρει για να τον σκοτώσει. Αξίζει να σημειωθεί ότι η Κλεοπάτρα η Θεά υπήρξε κατά σειρά σύζυγος των: Αλέξανδρου Α΄ Βάλα, Δημητρίου Β΄ Νικάτορος και Αντίοχου Ζ΄ Σιδήτη. Υπήρξε βασίλισσα της Συρίας για μια τριακονταετία και στα τελευταία της χρόνια δολοφόνησε το γιο της Σέλευκο και αποπειράθηκε να δηλητηριάσει και τον γιο της Αντίοχο Η΄, ο οποίος και την ανάγκασε να πάρει η ίδια το δηλητήριο που προόριζε για εκείνον.
Υρκανός: Ο Ιωάννης Υρκανός Α΄ (135-104 π.Χ.) υπήρξε θρησκευτικός και πολιτικός επικεφαλής των Ιουδαίων, αν και ηττήθηκε από τον Αντίοζο Ζ΄ το Σιδήτη, συνεργάστηκε με τον Αλέξανδρο Α΄ Ζαβίνα και κατόρθωσε να πάρει τον έλεγχο αρκετών περιοχών της Συρίας.

Το ποίημα «Ας Φρόντιζαν» είναι ένα από τα καλύτερα πολιτικά ποιήματα του Κωνσταντίνου Καβάφη, στο οποίο αναδεικνύει με μοναδικό τρόπο πώς η διαφθορά των ηγετών περνά στους πολίτες, οδηγώντας τους σε μια γενική αδιαφορία απέναντι στην κατάσταση που επικρατεί στην πατρίδα τους. Ο νεαρός από την Αντιόχεια ζει στο έπακρο τις απολαύσεις που έχει να του προσφέρει η πόλη του και τώρα αναζητά μια ευκαιρία να μπαλωθεί, να ενταχθεί κάπου στον κρατικό μηχανισμό ώστε να εξασφαλίζει χρήματα προφανώς για να συνεχίσει τις διασκεδάσεις του.
Η παρακμή που έχει επέλθει στην Αυτοκρατορία των Σελευκιδών αντικατοπτρίζεται τόσο στους ηγέτες της όσο και στους πολίτες της. Όπως οι ηγέτες της Συρίας ενδιαφέρονται μόνο για το πώς θα κατακτήσουν την εξουσία, έτσι και οι πολίτες ασχολούνται μόνο με το πώς θα βολευτούν οι ίδιοι, αδιαφορώντας για την πατρίδα τους. Ο Καβάφης έχει επιλέξει, κατά την προσφιλή του συνήθεια, μια περίοδο παρακμής, η σημασία της οποίας όμως δεν περιορίζεται στο βασίλειο της Συρίας. Η ίδια κατάσταση αδιαφορίας των πολιτών και ασυδοσίας των ηγετών, έχει εμφανιστεί και συνεχίζει να εμφανίζεται διαχρονικά σε διάφορες κοινωνίες. Όπου οι πολίτες αφήνουν τους ηγέτες τους να κινούνται χωρίς έλεγχο, επέρχεται διαφθορά και παρακμή, κι αντίστοιχα όπου οι ηγέτες είναι διεφθαρμένοι και αδιάφοροι για το κοινό καλό, οι πολίτες υιοθετούν μια αντίστοιχη συμπεριφορά κι ενδιαφέρονται μόνο για το δικό τους συμφέρον.
Ο ήρωας του ποιήματος είναι έτοιμος να εργαστεί για το καλό της πατρίδας του –και παράλληλα για το δικό του όφελος- στις υπηρεσίες όποιου τον δεχτεί. Ο νεαρός είναι πρόθυμος να απευθυνθεί και στους τρεις διεκδικητές του θρόνου της Συρίας, έχοντας τη συνείδησή του ήσυχη, μιας και οι τρεις τους βλάπτουν εξίσου την πατρίδα του. Ο νεαρός μάλιστα δηλώνει αθώος για το αψήφιστο της επιλογής του καθώς αν υπήρχε ένας τέταρτος υποψήφιος που ήταν καλός για την πατρίδα, θα πήγαινε οπωσδήποτε μ’ αυτόν. Ας φρόντιζαν λοιπόν οι θεοί να είχαν δημιουργήσει έναν τέταρτο καλό κι εκείνος δε θα αναγκαζότανε να δουλέψει για έναν από τους διεφθαρμένους διεκδικητές της εξουσίας.
Ο ποιητής φροντίζει βέβαια να παρουσιάσει από την αρχή την αμφίβολη ηθική ακεραιότητα του νεαρού, καθώς και το ελαφρό του χαρακτήρα του, καθώς θέλει να δείξει με ιδιαίτερη έμφαση το είδος των πολιτών που δημιουργούνται στις εποχές όπου η διαφθορά και η παρακμή κυριαρχούν.

Πηγή

Κυριακή 14 Αυγούστου 2011

Inventions That Changed The World


Jeremy Clarkson hosts Inventions That Changed The World, a series which tells the stories behind some of the most significant inventions which have helped shape the world we live in today.
Our daily lives are governed by inventions. From what we wear to the food we eat and our methods of travel – it’s all been invented or significantly altered by inventions.
But sometimes an invention comes along that doesn’t just change the way we do things but changes the world.
Inventions That Changed The World examines not only how and why life altering inventions got off the ground in the first place, but also how they created a domino effect spawning other essential inventions in their wake.
Beginning with the gun, Jeremy reveals that successful attempts to create ever more lethal weapons have not only shaped the world but led directly or indirectly to all of the following: the industrial revolution; the production line; cowboy films; street lighting; the car exhaust pipe and the development of trauma medicine.
Other inventions covered in the series include: The computer, without which we couldn’t fly planes, drive cars or even run our dishwashers;
The jet which plays a key part in our weather, mass tourism and outbreaks like SARS;
The telephone which was invented by mistake by a man trying to make a humming telegraph. The telephone has not only changed the way we do business but also led to the development of the Internet;
The television which was invented by two men with wildly different visions: John Logie Baird, a Scotsman, and a 14-year old American Mormon, Philo T Farnsworth, both died unrewarded but their invention, Jeremy reveals, helped win the Battle of Britain.
Throughout the series Jeremy gives his own passionate and witty take on some of the inventions and inventors that he believes have helped change the course of history.(watch the full documentary-playlist)


Κυριακή 7 Αυγούστου 2011

Sun Tsu - The Art of War : Documentary


The Art of War is an ancient Chinese military treatise that is attributed to Sun Tzu (also referred to as "Sunzi" and "Sun Wu"), a high ranking military general and strategist during the late Spring and Autumn period (some scholars believe that the Art of War was not completed until the subsequent Warring States period). Composed of 13 chapters, each of which is devoted to one aspect of warfare, it is said to be the definitive work on military strategies and tactics of its time, and is still read for its military insights.

The Art of War is one of the oldest and most successful books on military strategy in the world. It has been the most famous and influential of China's Seven Military Classics: "for the last two thousand years it remained the most important military treatise in Asia, where even the common people knew it by name." It has had an influence on Eastern military thinking, business tactics, and beyond.


Τρίτη 2 Αυγούστου 2011

Το Ελληνικό όνειρο...


Μια φορά κι έναν καιρό κάπου στην δεκαετία του 50 στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού μια χώρα πάλευε για την κατάκτηση του «Αμερικανικού ονείρου». Όνειρο βασισμένο σε χιλιάδες παγκόσμιους εφιάλτες που με το πέρασμα των δεκαετιών αποδείχθηκε ότι ήταν απλά ένα κατασκεύασμα που σαγήνευσε εκατομμύρια ανθρώπους και τελικά τους απογοήτευσε.
Στην δεκαετία του ’80 στην από εδώ μεριά του Ατλαντικού, μία «ανεξάρτητη» χώρα δημιουργούσε το δικό της όνειρο. Δεν απείχε πολύ από αυτό το αμερικάνικο, αλλά του έλειπαν δύο βασικά συστατικά: Η πραγματική λάμψη και η ακριβή παραγωγή. Στηρίχθηκε σε δύο άλλα στοιχεία πρωτόγνωρα για τα ελληνικά δεδομένα: Το «βλαχοκυριλέ» στυλ και η κατάκτηση του εύκολου χρήματος. Στο παιχνίδι μπήκαν καταρχάς, άεργοι και απαίδευτοι στην πολιτική πολίτες. Άνθρωποι που δεν μπορούσαν να παράγουν, που δεν είχαν τις ικανότητες να δημιουργήσουν, κατάφεραν να εισχωρήσουν σε κομματικά υποκαταστήματα σε όλη την Ελλάδα. Η εταιρεία που εκείνη την εποχή πουλούσε πολύ, ήταν το «λαμπερό», «ανατρεπτικό» ΠΑΣΟΚ. Χρησιμοποιώντας μία-δύο καθαρές και ήδη χορτάτες από μόνες τους προσωπικότητες, εκμεταλλευόμενοι το φακέλωμα της Δεξιάς και τον φόβο του χωροφύλακα μπήκαν δυναμικά στο παιχνίδι με τσιτάτα και σλόγκαν του τύπου «Ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά». Βλέποντας σήμερα φωτογραφίες εκείνης της εποχής καταλαβαίνεις ότι οι πολιτικοί,
μόνο με το κριτήριο της εξωτερικής εμφάνισης, δεν θα έπαιρναν δουλειά ούτε ως βοηθοί του συνοικιακού μπαρμπέρικου.
Το «όνειρο» όμως χρειαζόταν και λάμψη και αυτή πάντα χρειάζεται λεφτά. Τα λεφτά, μέχρι εκείνη την εποχή, τα διαχειριζόταν επιχειρηματίες μεγάλου βεληνεκούς, οι οποίοι είχαν στην κατοχή τους βιομηχανίες, εξαγωγές και εισαγωγές, πολυκαταστήματα και χιλιάδες εργαζόμενους στην δούλεψή τους. Αυτοί κατέστρεφαν «το ελληνικό όνειρο» διότι ήταν μιας άλλης εποχής και η γραβάτα είχε αντικατασταθεί πλέον με το ζιβάγκο και με το ξεκούμπωτο πουκάμισο. Στην προοπτική «να ορίζω εκατομμύρια χρημάτων και εκατομμύρια πολιτών» μπήκαν στο παιχνίδι κι άλλοι πολίτες. Το ίδιο απαίδευτοι και ίσως περισσότερο λιγδιάρηδες από αυτούς που ασχολήθηκαν με την πολιτική. Κοινωνικοποιημένες επιχειρήσεις τις ονόμασαν, όσες πήραν στα χέρια τους και κάποιες άλλες τις εξαφάνισαν (με «τυχαίες» πυρκαγιές και «τυχαία» σκάνδαλα που έσκαγαν), ανοίγοντας τις πόρτες στις πολυεθνικές, πάντα παίρνοντας την ανάλογη μίζα. Χρειαζόταν και κομματικό στρατό και αυτός δημιουργήθηκε εύκολα αυξάνοντας τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων και προάγοντάς τους από «δημοσίους υπαλλήλους» σε «κρατικούς λειτουργούς». Αυτοί πλέον θα υπερασπιζόταν μέχρι τέλους το Κράτος και όχι το Δημόσιο.
«Το ελληνικό όνειρο» ξεκινούσε για το μεγάλο ταξίδι που στόχο πλέον δεν είχε το παιδί να διδαχθεί τραγούδι αλλά να κονομάει από τις νυχτερινές πίστες υψηλό μεροκάματο ακόμα κι αν «δίνει...τα πάντα». Να μην γίνει σωστός γιατρός αλλά να μπορεί να διοικεί ολόκληρο «κρατικό» νοσοκομείο (με το αζημίωτο). Να μην γίνει αγρότης αλλά πρόεδρος «συνεταιρισμού» (κομματικός συνεταίρος). Να μην γίνει δημοσιογράφος αλλά τσιράκι. Γενικώς, να μην παλεύει για το προσωπικό του όνειρο αλλά για το «ελληνικό».
Με τα χρόνια οι πρωτεργάτες του «ονείρου» βρήκαν μιμητές και από άλλους κομματικούς χώρους που απλά είπαν: «Εμείς θα είμαστε οι χαζοί της ιστορίας;» Και έτσι δημιουργήθηκαν κι άλλα μαγαζάκια κομματικά που εντελώς «τυχαίως» αποτελούνται από παρόμοιους άχρηστους παραγωγικά πολίτες.
Από το «ελληνικό όνειρο» δεν ξέφυγαν πολλοί. Ακόμη και όσοι υποπτευόταν ότι κάτι δεν πάει καλά, ακόμη και αυτοί συνειδητοποίησαν ότι ή θα το ακολουθούσαν ή θα πεινούσαν. Όσοι προσπάθησαν να κρατήσουν δείγματα κοινωνικής και όχι ατομιστικής συμπεριφοράς, σύντομα μπήκαν στην «καραντίνα» του συστήματος ως «επικίνδυνοι». Έτσι, φθάσαμε στο σήμερα του «ελληνικού ονείρου» που βρίσκεται προς το ξύπνημα του καθένα μας. Για άλλους θα είναι απότομο, για άλλους φρικιαστικό και για άλλους αναμενόμενο. Το θέμα είναι ότι, αργά ή γρήγορα, θα πούμε «Όνειρο ήταν και ...πέρασε».

How to Capture Packets with Wireshark

How to Capture Packets with Wireshark